Jest na świecie Gród umiłowany,
Gród, za którym serce rwie.
Gród pamięci naszej znany,
miła Rzeka dołem mknie.

Oj, Wilno, Wilno kochane,
tak nam bez Ciebie źle!
Oj, Wilno, Wilno kochane,
wrócć do nas choć we śnie!
W otoku Wilii fal
tam domek mój...
Choć serce szarpie wielki żal, Ty nie bieduj!

Tam przylaszczki gdy zakwitną wiosną,
wonnych bazi srebrny kwiat,
w polu gdy zapachnie sosną -
przenajdroższy wilnian świat!

Oj, Wilno, Wilno...

Cicho szepczą o czymś złote niwy,
rozpowiada o czymś las,
rozszumiały się wierzb grzywy,
przywołując znowu nas...

Oj, Wilno, Wilno...