Wszyscy jesteśmy powołani do świętości, byśmy WSZYSCY byli święci! Zapraszamy na kolejny odcinek!


Źródła:

Pragnienie Boga jest wpisane w serce każdego człowieka, ponieważ został on stworzony przez Boga i dla Boga. Bóg nie przestaje przyciągać człowieka do siebie i tylko w Bogu człowiek znajdzie prawdę i szczęście, których nieustannie szuka (KKK).


Konstytucja dogmatyczna o Kościele Lumen Gentium; Rozdział V - Powszechne powołanie do świętości w Kościele.

Adhortacja Christifideles Laici


Powołani do świętości

Święty jest najwspanialszym świadectwem godności otrzymanej przez ucznia Chrystusa. Powołanie do świętości nie jest zwykłym nakazem moralnym, lecz niezbywalnym wymogiem tajemnicy Kościoła. Albowiem Kościół jest wybraną winnicą, dzięki której pędy żyją i wzrastają karmione świętą i uświęcającą limfą samego Chrystusa; jest mistycznym ciałem, a jego członki mają udział w świętości Głowy, którą jest Chrystus; jest umiłowaną Oblubienicą Jezusa, za którą On wydał samego siebie, aby ją uświęcić (por. Ef 5, 25 n.). Duch, który uświęcił ludzką naturę Jezusa w dziewiczym łonie Maryi (por. Łk 1, 35), jest tym samym Duchem, który mieszka i działa w Kościele, przekazując mu świętość Syna Bożego, który stał się człowiekiem.

Wszyscy wierni z tytułu swej przynależności do Kościoła otrzymują powszechne powołanie do świętości i w nim współuczestniczą. Są nim objęci na pełnych prawach i na równi ze wszystkimi innymi członkami Kościoła także świeccy: wszyscy chrześcijanie jakiegokolwiek stanu i zawodu powołani są do pełni życia chrześcijańskiego i do doskonałości miłości; wszyscy więc chrześcijanie zachęcani są i zobowiązani do osiągania świętości i doskonałości własnego stanu

Powołanie do świętości wyrasta z Chrztu i odnawia się w innych sakramentach, zwłaszcza w Eucharystii. Chrześcijanie, przyobleczeni w Jezusa Chrystusa i napojeni Jego Duchem, są święci, a więc są upoważnieni i zobowiązani do tego, by świętość swojego być okazywali w świętości wszystkich swoich działań. Paweł apostoł stale upomina wszystkich chrześcijan, aby żyli tak, jak przystoi świętym (Ef 5, 3).

Życie wedle Ducha, które wydaje owoc uświęcenia (por. Rz 6, 22; Ga 5, 22), pobudza ochrzczonych i wymaga od nich wszystkich razem i każdego z osobna tego, by naśladując Jezusa Chrystusa przyjęli Jego Błogosławieństwa, słuchali i rozważali słowa Boże, świadomie i aktywnie uczestniczyli w liturgicznym i sakramentalnym życiu Kościoła, pamiętali o osobistej, rodzinnej i wspólnotowej modlitwie, byli głodni i spragnieni sprawiedliwości, praktykowali miłość we wszystkich sytuacjach życiowych i by służyli braciom, zwłaszcza najmniejszym, ubogim i cierpiącym.


Homilia W Czasie Mszy Św. Beatyfikacyjnej Biskupa Sebastiana Józefa Pelczara; Rzeszów, 2 czerwca 1991, Jan Paweł II
Kościół jako Lud Boga żywego, odkupiony za cenę Krwi Chrystusa jest cały wezwany do świętości. Uczestnictwo w świętości Boga samego jest powołaniem wszystkich, każdego i każdej!.


Ks. Marek Dziewiecki; Powszechne powołanie do świętości
https://opoka.org.pl/biblioteka/M/MR/md_adv2009_05.html

Jesteśmy powołani do tego, by naśladować Jezusa. Im bardziej dorastam do świętości, tym bardziej jestem podobny do Jezusa, a tym mniej jestem podobny do innych świętych, bo staję się świętym na mój niepowtarzalny sposób.

Naszym pierwszym powołaniem jest przyjęcie daru człowieczeństwa w wersji oryginalnej, czyli Bożej, bez poprawiania tego daru. Żadne zwierzę nie może odrzucić ani wypaczyć swego sposobu istnienia, gdyż zwierzęta nie mają świadomości ani wolności. Żółw nie może chcieć być małpą czy człowiekiem. Tylko człowiek jest w stanie odrzucić albo zniekształcić dar człowieczeństwa. Może sobie wmówić, że jest zwierzęciem. Albo że jest Bogiem. W obydwu przypadkach zacznie zachowywać się w sposób niegodny człowieka. Moje człowieczeństwo ma stawać się podobne do człowieczeństwa Chrystusa. Dopiero wtedy stanę się zdolny do podjęcia drugiego powołania powołania do świętości. Świętość to nie perfekcjonizm ani stawanie się kimś doskonałym. To także nie cierpiętnictwo. Prawdziwy święty to ktoś podobny do Jezusa. To ktoś, kto w błogosławiony sposób radzi sobie z twardą rzeczywistością. To ktoś do tańca i do różańca. To mocarz miłości, wierności i piękna. To radosny ambasador Boga na ziemi.