Wydawałoby się, zwykła opowieść o dwojgu ludzi. Tamara i Sven, Polka i Niemiec, spotkali się na studiach we Francji, w Lille. Nie połączyła ich miłość od pierwszego wejrzenia, uczucie dojrzewało powoli. Spędzali ze sobą wiele czasu, przyjechali do Polski. W końcu Sven oświadczył się swojej wybrance, w trzech językach: po polsku, francusku i niemiecku. W 1998 roku wzięli ślub, wpierw cywilny w Niemczech, potem kościelny w Polsce.
Wydawało się, że życie stoi przed młodą parą otworem. Tamara zaangażowała się jako asystentka reżysera przy produkcji telenoweli dokumentalnej "Szpital Dzieciątka Jezus". Tygodniami zdobywała dziennikarskie doświadczenie, w szpitalu w pamięć wrażliwej kobiety zapadły obrazy ludzkiego cierpienia. Rok po ślubie młode małżeństwo wyjechało do Belgii. Sven otrzymał posadę przy Unii Europejskiej, wkrótce zostając asystentem posłanki parlamentu europejskiego. Tamara zaś zaczęła pracować jako korespondentka Telewizji Polskiej w Brukseli.
Wydawało się, że ich szczęście będzie trwałe. Ale Tamara zaczęła skarżyć się na bóle brzucha. Diagnoza lekarzy była szokiem. W 1999 roku w ciele młodej kobiety wykryli komórki rakowe. Tamara ciężko przeżyła swoją pierwszą operację. Zawsze chciała mieć dzieci, odtąd było to niemożliwe. Chemioterapia przyniosła osłabienie, lecz wydawało się, że choroba się cofnęła.
Próbowali żyć normalnie, tak jak wcześniej. Smutek po utracie nadziei na własne dziecko starali się ukoić, planując adopcję. W tym czasie Tamara zaczęła pisać pamiętnik, w którym opisywała zarówno codzienność, jak i miłość do męża Svena i walkę z rakiem. Po czterech miesiącach kolejne diagnozy lekarzy zaczynają przypominać wyrok śmierci. Druga operacja i chemioterapie nie przynoszą ratunku. Kolejne przerzuty zabijają Tamarę kawałek po kawałku. Rak trawi jej ciało, zatruwa też życie rodziny.
Stan chorej pogarsza się szybko. Nie jest w stanie spacerować po mieście, wkrótce nie może poradzić sobie z wysyłaniem poczty elektronicznej do znajomych. 2 grudnia 2000 roku jej trzydziestoletnie życie dobiega kresu.
Śmierć Tamary jest ogromną tragedią dla jej bliskich. Lecz jej heroiczna walka z rakiem, głębokie uczucie do męża, wyrażone w opublikowanym przez Svena pamiętniku, są pośmiertnym przesłaniem, że miłość jest najpiękniejszym i najcenniejszym darem.