Patrzę w wodę i te fale na brzegu,
odkąd sięgam pamięcią.
Nie wiem sama czemu tak,
żal mi, ale widać tak być musi.
Nowy dzień mnie słońcem kusi.
Jak oprzeć się mam, no jak?

Każda z nowych dróg, każdy świeży ślad,
każdej ścieżki łuk wiodą znowu w świat,
który z marzeń znam, który jest gdzieś tam,
tam gdzie pragnę być.

Gdzie się niebo i morze chcą zejść coś woła.
Daleko stąd marzenia są.
Jeśli łódź moją pchał będzie wiatr i mnie wesprze,
te sny za mgłą zdołam znaleźć wcale nie tak daleko stąd.

Ja znam wszystkich ludzi na tej wyspie,
robią swoje na tej wsypie.
Czy im dobrze jest czy źle?
Znam tu wszystkich ludzi na tej wyspie,
tu jest ład na tej wyspie.
Czy będzie dobrze tu i mnie?

Mogę wzorem być, ludziom siłę dać,
jakby nigdy nic swoją rolę grać.
Lecz ten głos jak zmyć, kiedy szepcze tak?
Czemu gnębi mnie?

Widzę światło na wodzie co lśni, jak ogień.
Daleko stąd marzenia są.
Dobrze wiem, że to światło woła mnie, woła w drogę.
Chcę znaleźć je, za horyzont biec, dosyć siły mieć.

Gdzie się niebo i morze chcą zejść coś woła.
Czy blisko stąd marzenia są?
Wiem, że łódź moją pchał będzie wiatr i mnie wesprze.
Pół kroku stąd marzenia są.