Dodał: sylamila
Jedna z najlepiej zachowanych w Europie twierdz oraz pomnik religijnej tolerancji. W XII wieku właśnie tu schroniło się tysiące heretyków, którzy uciekali przed papieską armią.
Na wzgórzu, gdzie teraz znajdują się fortyfikacje Carcassonne, jeszcze przed okresem panowania rzymskiego istniało grodzisko. Podczas burzliwych lat końca III i początku IV wieku osadę wzmocniono przez budowę muru obronnego długiego na około 1200 m. Fortyfikacje składające się z dwóch linii murów i zamku – który sam został otoczony fortyfikacjami – rozciągają się na całkowitą długość 3 km. W V wieku miasto przeszło pod panowanie Wizygotów i było często celem ataków Franków. W 724 roku Carcassonne dostało się w ręce Arabów, którzy jednak już w 759 roku zostali wyparci przez Pepina Krótkiego. Jeszcze podczas panowania Wizygotów (w VI wieku) w Carcassonne założono biskupstwo. W XII stuleciu zbudowano zamek hrabiowski przyległy do murów rzymskich, który w 1226 roku został otoczony prostokątną obudową obronną. W XIII wieku miasto przybrało ostateczny wygląd średniowiecznej twierdzy. W roku 1209, po krótkotrwałym oblężeniu, z Carcassonne wygnano katarów. W 1262 roku wybuchł lokalny bunt przeciwko królowi, w wyniku którego większość mieszkańców musiała opuścić warownię. Pozwolono im się osiedlić po drugiej stronie rzeki, gdzie stworzyli nowe miasto, które w 1347 roku również otrzymało fortyfikacje.
Fortyfikacje sprawiły, że Carcassonne nie przeszło pod panowanie Anglików w czasie wojny stuletniej, nawet podczas najazdu Czarnego Księcia, którego piechota w roku 1355 zburzyła dolne miasto. Hugenoci wykonali dwie niespodziewane próby przejęcia miasta w 1575 oraz 1585 roku, ale za każdym razem bezskutecznie. Miasto pełniło role arsenału oraz magazynu w okresie ancien régime'u, a także później, w czasie wielkiej rewolucji. Carcassonne usunięto z listy twierdz wojskowych w 1804 roku, a następnie ponownie z listy twierdz drugiej klasy w 1820 roku. W wyniku utraty strategicznego znaczenia fortyfikacje Carcassonne szybko ulegały niszczeniu. Okoliczni mieszkańcy zauważyli w nim wygodny kamieniołom – rozpoczęli demontaż jego mur i wież. Przerwanie tej rozbiórki zawdzięcza się miejscowym erudytom z Jean-Pierre Cros-Mayrevieille na czele.
31 lipca 1850 roku ówczesny inspektor do spraw zabytków, Prosper Mérimée, wydał dekret zakazujący dalszej rozbiórki
Na wzgórzu, gdzie teraz znajdują się fortyfikacje Carcassonne, jeszcze przed okresem panowania rzymskiego istniało grodzisko. Podczas burzliwych lat końca III i początku IV wieku osadę wzmocniono przez budowę muru obronnego długiego na około 1200 m. Fortyfikacje składające się z dwóch linii murów i zamku – który sam został otoczony fortyfikacjami – rozciągają się na całkowitą długość 3 km. W V wieku miasto przeszło pod panowanie Wizygotów i było często celem ataków Franków. W 724 roku Carcassonne dostało się w ręce Arabów, którzy jednak już w 759 roku zostali wyparci przez Pepina Krótkiego. Jeszcze podczas panowania Wizygotów (w VI wieku) w Carcassonne założono biskupstwo. W XII stuleciu zbudowano zamek hrabiowski przyległy do murów rzymskich, który w 1226 roku został otoczony prostokątną obudową obronną. W XIII wieku miasto przybrało ostateczny wygląd średniowiecznej twierdzy. W roku 1209, po krótkotrwałym oblężeniu, z Carcassonne wygnano katarów. W 1262 roku wybuchł lokalny bunt przeciwko królowi, w wyniku którego większość mieszkańców musiała opuścić warownię. Pozwolono im się osiedlić po drugiej stronie rzeki, gdzie stworzyli nowe miasto, które w 1347 roku również otrzymało fortyfikacje.
Fortyfikacje sprawiły, że Carcassonne nie przeszło pod panowanie Anglików w czasie wojny stuletniej, nawet podczas najazdu Czarnego Księcia, którego piechota w roku 1355 zburzyła dolne miasto. Hugenoci wykonali dwie niespodziewane próby przejęcia miasta w 1575 oraz 1585 roku, ale za każdym razem bezskutecznie. Miasto pełniło role arsenału oraz magazynu w okresie ancien régime'u, a także później, w czasie wielkiej rewolucji. Carcassonne usunięto z listy twierdz wojskowych w 1804 roku, a następnie ponownie z listy twierdz drugiej klasy w 1820 roku. W wyniku utraty strategicznego znaczenia fortyfikacje Carcassonne szybko ulegały niszczeniu. Okoliczni mieszkańcy zauważyli w nim wygodny kamieniołom – rozpoczęli demontaż jego mur i wież. Przerwanie tej rozbiórki zawdzięcza się miejscowym erudytom z Jean-Pierre Cros-Mayrevieille na czele.
31 lipca 1850 roku ówczesny inspektor do spraw zabytków, Prosper Mérimée, wydał dekret zakazujący dalszej rozbiórki
