Rewolucja w Jemenie zaczęła się na początku 2011 roku. W jej trakcie tysiące kobiet przeciwstawiło się tradycji i rządom mężczyzn. Zażądały większej równości. W ciągu miesiąca, napędzane siłą fali rewolucji arabskich, kobiety w Jemenie stały się głównymi działaczkami przewrotu. Złamały tabu i zakazy patriarchalnego społeczeństwa i wyszły na ulice, tym samym kończąc lata uwięzienia i ciszy. Jak alarmuje Organizacja Narodów Zjednoczonych, sytuacja kobiet w Jemenie przed rewolucją była tragiczna. 70% kobiet nie miało dostępu do edukacji i opieki zdrowotnej a dziewczynki były zmuszane do wczesnego zamążpójścia. Od marca 2013 roku, gdy rewolucja się zakończyła, naród rozpoczął budowanie podstaw nowego kraju. Jemeńskie kobiety uczestniczą na równi z mężczyznami w rozwoju demokracji. Przy tworzeniu nowej konstytucji za priorytet uznano zapisy o prawach kobiet. Dokument Manon Loizeau przybliża sylwetki trzech kobiet, które zacięcie walczyły o normalność. Są to: Tawakkul Karman, która została laureatką Pokojowej Nagrody Nobla w 2011 za "walkę bez przemocy na rzecz bezpieczeństwa kobiet i pełnego udziału kobiet w procesie budowaniu pokoju", Nadia Abdullah, młoda studentka, która została głosem swojego pokolenia oraz Ehsan Dogesh, matka pięciorga dzieci, protestująca przez dwa lata w rozbitym obozie. Każda z nich ucieleśnia wolność słowa kobiet oraz ciężką walkę, którą musiały o nią stoczyć.