Nicienie te są najczęściej spotykanymi pasożytami psów i kotów.
Badania przeprowadzone na terenie Polski wykazały, że odsetek zarażenia (prewalencja) T. canis u szczeniąt do 3 miesiąca życia wynosi aż 60%, pomiędzy 3-12 miesiącem - 24,3%, natomiast u psów w wieku 1 roku i starszych tylko 5,4%. Dojrzałe postacie lokalizują się w jelicie cienkim zwierząt. Glista kocia może osiągać długość 6-10 cm, natomiast psia - 12-18 cm. Szczenięta zarażają się larwami glist już w życiu płodowym, a po przyjściu na świat larwami, które mogą znajdować się w mleku suki lub w inwazyjnych jajach w środowisku zewnętrznym. Kocięta rodzą się wolne od glist i po raz pierwszy mogą zarażać się z mlekiem kotki. Dorosłe psy i koty zarażają się wyłącznie inwazyjnymi larwami, które wykształcają się w jajach glist. U zwierząt młodych (nieodpornych) po zarażeniu larwy glist odbywają wędrówkę przedostając się z jelita cienkiego do krwi, a z nią przez wątrobę i serce do płuc.