Sto dwadzieścioro dzieci. Sto dwadzieścia historii, w które trudno uwierzyć. Mają za sobą kradzieże, morderstwa.
Nie mają nawet czternastu lat i wolą siedzieć za kratkami w uralskim więzieniu, niż na wolności walczyć o przetrwanie.
Tutaj mogą być tym, czym naprawdę są - dziećmi. Właśnie przywieźli Loszę. Nie pozwolili mu nawet pożegnać się z matką.
Nie zobaczy jej dwa lata ? takie jest prawo. Losza, łykając łzy, próbuje odnaleźć się w nowej sytuacji.
Tola ma czternaście lat i zabójstwo na koncie. Niedługo wyjdzie. Nie ma jednak dokąd pójść.
Mieszkańcy wioski, z której pochodzi, nie mają litości. - Nie chcemy szczeniaka. Niech zginie. Sto dwadzieścioro dzieci.
Możemy widzieć w nich bandytów. Jeśli jednak nikt nie zobaczy w nich dzieci, nie pomoże wyrwać się z zaklętego
koła przestępczości ? po latach, już jako dorośli, wrócą do więzienia.