W wieku 23 lat była międzynarodową gwiazdą, a jej piosenki plasowały się na szczytach list przebojów. Za to kiedy kończyła 26 lat, regularnie ją oczerniano i wyśmiewano. Sinéad OConnor to ikona irlandzkiej muzyki, która wyprzedzała swoje czasy.
Film opowiada o jej fenomenalnym dojściu do światowej sławy oraz o tym, jak obrazoburcza osobowość doprowadziła do usunięcia jej z panteonu gwiazd muzyki pop. Obserwujemy Sinéad zarówno podczas koncertu w Medison Square Garden w 1992 roku, jak i w czasie słynnego występu w Saturday Night Live, gdzie a capella zaśpiewała kultowy utwór Boba Marleya w proteście przeciwko seksualnemu wykorzystywaniu dzieci w kościele katolickim i publicznie podarła fotografię Jana Pawła II.
Szczery wywiad stanowi podstawę narracji filmu. Koncentrując się na jej proroczych słowach i akcjach z okresu pięciu lat (1987-1992), poznajemy spuściznę artystki z perspektywy współczesnego feminizmu. Możemy docenić jej talent i pasję oraz wrażliwość i determinację by do końca być wierną własnym zasadom. Niektórzy twierdzą, że Sinéad OConnor była ogniem, który wygasł zbyt szybko. W tym filmie widzimy jednak, że wciąż płonie.