Visit our store:
http://for-tune.pl/en/plyty/wojtczak-nyconnection-folk-five/

Zobacz płytę w naszym sklepie:
http://for-tune.pl/plyty/wojtczak-nyconnection-folk-five/

Irek Wojtczak – saksofony: sopranowy i tenorowy, klarnet basowy
Michael Stevens – fortepian
Herb Robertson – trąbka
Joe Fonda – kontrabas
Harvey Sorgen – perkusja, instrumenty perkusyjne

1. ale zagrajże mi kowola
2. cztery mile za warszawą
3. łęczycki (oberek)
4. pod gazem (polka)
5. kiej jo ide w pole (polka)
6. weselny (kujon)
7. oj, stary jo se, stary (mazurek)
8. ogrywka (kujawiak)

Album Irka Wojtczaka i muzyków amerykańskiego zespołu The Fonda/Stevens Group jawi się w fonografii polskiej jako wydarzenie szczególne. Nagrania ukazują dużą różnorodność muzyczną pod względem charakteru, wyrazu, ekspresji – od lirycznej impresji na temat polki „Pod gazem”, melancholijnego kujona „Weselnego” i powściągliwej ballady „Cztery mile za Warszawą”, po ożywione i ruchliwe melodie – kowalika, oberka Łęczyckiego i polki „Kiej jo ide w pole”. Płytę wyróżnia staranny, świadomy wybór podejmowanych tematów, dzięki czemu polska muzyka tradycyjna jest dobrze wtopiona w nowe opracowanie. Źródłem tradycyjnego repertuaru do jazzowych adaptacji Irka Wojtczaka był głównie Tadeusz Kubiak, wybitny skrzypek z regionu łęczyckiego w środkowej Polsce, którego repertuar, jak się okazało, inspiruje nie tylko muzyków przejmujących tradycję ludową w sposób bezpośredni i wierny, ale również muzyków jazzowych, nawet zza Oceanu, których aranżacje tworzą nową jakość i integrują nieznane dotąd przestrzenie muzycznych światów. Faktem nie bez znaczenia jest to, że płyta stanowi dla lidera zespołu – Irka Wojtczaka, urodzonego w łęczyckim Ozorkowie nad Bzurą, powrót do korzeni. Krążek, który oddajemy w Państwa ręce, z muzyką do „posłuchu”, skłania też do namysłu nad wspólnymi właściwościami obu gatunków. Ze względu na kilka paralel między jazzem a folklorem (muzyką etniczną), łączenie tych dwóch gatunków wydaje się naturalne i trafne. Obydwa mają przecież wspólne korzenie – dawniej tworzyli je muzycy nie znający nut, grający ze słuchu; obydwa mają podobną ekspresję i siłę wyrazu.

(Ewa Sławińska-Dahlig)