Kawałek zadedykowany na łódzkim koncercie dla zmarłego niedawno znajomego. Nie obyło się bez potknięcia, dlatego poniżej tekst:

Moi przyjaciele rozjeżdżają się po świecie
Bo życie nam wiele niespodzianek przecież niesie
Ale nie wiem czy tęsknię patrzę w oczy im na zdjęciach
A tam iskry coraz bledsze choć spojrzenie się pogłębia
Z roku na rok z coraz większą patrzą świadomością
Stary wzrok w młodych twarzach tyle spraw już nas przerosło
Stary wzrok mnie przeraża w moim lustrze wiecznie młodym
A dziś to już jest nieważne pod nogami nowe kłody
Nie zdążyliśmy ułożyć życia i zdjęć w albumie
Album byłby dziś wymowny dzisiaj życie nie jest wspólne
Wielkie słowa są trudne dają łatwo się mówić
Tylko szkoda że gdy warto są wytarte sens się gubi
I nie ma czym uczcić tych ludzi nim odejdą
Do swoich rodzin zajęć żyć zostaje bełkot
Żyjemy zbyt prędko głodni nowych wątków
Zamiast przyjrzeć się swym przejściom i zacząć od początku
Chcę ustawić się na słońcu albo choćby przy trzepaku
Ale wiem że koniec końców znowu nam nie starczy czasu
Więc zostawiam trochę rapu w sercach i na dyskach
Pewnie teraz nasza płyta będzie grać w ich playlistach
Nie wiem po co trzymać dystans lepiej żyć na stówę nie?
Choć zostaję na walizkach gdy mi zamknie drzwi sumienie
W takiej cenie wolna myśl i ten naturalny haj
I'm not ready to live but I'm too tough to die