Utrata ciąży jest dla kobiety oraz jej partnera doświadczeniem zarówno traumatycznym, jak i granicznym, którego konsekwencje dotyczą zarówno bliskiej, jak i dalszej perspektywy. Poronienie często staje się przyczyną zaburzeń zdrowia psychicznego. Wpływa też istotnie na relacje między partnerami oraz na relacje kobiety z jej najbliższym otoczeniem rodziną, przyjaciółmi. Każda kobieta, która utraciła nienarodzone dziecko, reaguje na tę sytuację indywidualnie, każdej jednak towarzyszą wtedy wszechogarniający lęk i poczucie niezrozumienia; każda bez wyjątku zadaje sobie wówczas też pytanie dlaczego ja? dlaczego mnie/nas to spotkało? Stan ten pogłębiają dodatkowo intensywne objawy, noszące znamiona kryzysu życiowego, co może w istotny sposób wpływać na dalsze funkcjonowanie pary, która doświadczyła poronienia. Dlatego też, w tym szczególnie trudnym okresie, niezwykle ważna jest wspólna bliska obecność (ale też zwracanie się o pomoc), której celem jest przede wszystkim zaspokajanie potrzeb emocjonalnych, co pozwala przeżyć tak traumatyczne doświadczenie, jakim jest utrata dziecka. Jest to niezwykle ważne, bo również bardzo wzmacniające związek i więź między partnerami.