Kobietą jest słowo wojna,
A mężczyźni idą tam,
I śmierć to także ona,
Nie poślubiaj żadnej z tych dam.
Ołowianą obrączkę założy,
I do ziemi przytuli cię,
I krew z rany ci całą wytoczy,
Aż zbieleje ciało twe.

I ty wspomnij, wspomnij, wspomnij.
Tych żołnierzy, co zabił wróg,
Wielu znałeś, znałeś, znałeś,
Jeszcze wczoraj żyli tu.
I ty mogłeś, mogłeś, mogłeś
Na ich miejscu teraz być,
Gdyby oni nie poszli by chronić cię,
Żebyś mógł bezpiecznie żyć.

Głupia kula w duszy utkwiła,
Medal dziurę zasłoni tą,
I pamięć po babsku zawyła,
By ptak smutku opuścił ją.
Mężów, ojców i młodych zmieniła,
Ta kobieta, dola zła,
Patrz wojno coś narobiła.
Bez lica kochanka ta.

I komu to zawdzięczają,
Ta okrutna wojna i śmierć,
Do drzwi, okien teraz pukają,
By imiona żeńskie mieć?
I dlaczego żeńska jest bieda?
Płacząc matka nadzieję wciąż ma,
Że kobiece imię Wiktoria,
Jej chłopcom życie da.