Nu, zajac, pagadi!
Ten okrzyk to znak rozpoznawczy jednego z największych osiągnięć radzieckiej kinematografii dziecięcej. Pomysł serialu oparty został na prostym pomyśle - Wilk (ten zły) goni Zająca (tego dobrego). Odbywa się to przy pomocy miejskiej komunikacji (trolejbus) czy walca, w różnych dziwnych miejscach (np. w Domu Młodego Technika). W zamyśle twórców miał to być wzór dany dzieciom, serial pokazuje bowiem jak należy się właściwie zachowywać (Zając jest zawsze grzeczny, a Wilk rozrabia).