Górnicze miasteczko w Pensylwanii. Dobiegająca 40-stki Wanda Goronski wiedzie wypraną z życia egzystencję. Kobieta nie może sprostać narzucanym jej przez społeczeństwo rolom matki, żony, kury domowej. Osamotniona i dotknięta apatią, bez mrugnięcia okiem daje mężowi rozwód i rusza w drogę. Jednak nie mając ani pieniędzy, ani żadnego planu, jej włóczęga maluje się w mocno szarych barwach.

To ponure kino drogi jest na poły autobiograficznym debiutem Barbary Loden na stanowisku reżyserki-scenarzystki. Ona sama musiała wyrwać się z podobnie toksycznej dziury. Z drugiej strony, inspiracją dla fabuły był prasowy artykuł o kobiecie, która stanęła przed sądem za udział w napadzie na bank i podziękowała sędziemu za karę 20 lat pozbawienia wolności. Loden była zdumiona tym faktem, zastanawiała się, jakiego bólu i beznadziei musiała doświadczyć, aby więzienie było dla niej ulgą.