Żyjemy w czasach globalnego przebudzenia.
W czasach, w których po niezliczonych obrotach koła inkarnacji, koła życia i śmierci, ludzki mikrokosmos pełen jest doświadczeń, które są prawdziwym bogactwem.
Niektóre z tych doświadczeń określilibyśmy jako dobre, inne jako złe. Jednak suma tych przeżyć pozwala, by niezliczone istoty ludzkie zamieszkujące niezliczone mikrokosmosy jako osobowości, zostały dotknięte przez iskrę Ducha, która przebudziła się w sercu mikrokosmosu, w centrum mikrokosmosu.
Te ludzkie istoty, te samoświadome ludzkie istoty, przebudziły się i zrozumiały, że życie jest czymś, co dalece wykracza poza nasze codzienne wyzwania: wyzwania materialne, walkę o przetrwanie, walkę o nasze związki, walkę o nasz jednostkowy rozwój, a nawet walkę o pozostawienie po sobie spuścizny, gdy nas tu już nie będzie, gdy nasze dni przeminą.
Życie więc, prawdziwe życie, przemawia jako cichy głos w sercach tych samoświadomych istot ludzkich, u których iskra ducha jest aktywna. Więc w tym momencie, gdy zasłony spadają im z oczu, uświadamiają sobie, że żyli w pseudo rzeczywistości. W rzeczywistości, która jest jedynie zasłoną prawdziwej rzeczywistości, intuicyjnie przez nich wyczuwanej.
Wówczas stają się poszukiwaczami prawdy, prawdziwej sprawiedliwości, prawdziwego piękna, prawdziwej równowagi w życiu, prawdziwego sensu życia.
Właściwie w obecnych warunkach nikt nie podejmuje decyzji o staniu się poszukującym, ponieważ poszukiwanie lub nie prawdy w tym sensie nie jest decyzją, lecz jest potrzebą. To jest tak, jakbyśmy potrzebowali powietrza, aby oddychać.