Grobowiec świetlików to sentymentalny powrót do czasów dzieciństwa i choć przypadał on na czas straszliwej tragedii i niewypowiedzianego okrucieństwa, dla dzieci te wielkie sprawy są nie do ogarnięcia. Liczy się za to dzień dzisiejszy, a ten potrafił być piękny nawet w najgorszych chwilach. Pewnie dlatego animacja jest tak ckliwa, że aż wydaje się popadać w przesadę. Momentami trudno jest przełknąć całą tę dawkę słodyczy i wzruszeń. I gdyby film ograniczał się tylko do tego, byłby zapewne nie do oglądania. Jednakże Takahata, idąc za autorem powieści, ma nam do powiedzenia coś więcej. Tragiczna historia rodzeństwa jest filmową parabolą przestrzegającą przed ignorancją i nadmierną dumą, które jawią się jako pożywka każdej tragedii. Grobowiec świetlików zachęca do kontemplacji bezsensu wojny oraz roli, jaką może w niej odegrać zwykła naiwność.