(Stammer School Musharaf Find his Voice)
Kilkoro młodych ludzi borykających się z problemem jąkania, zapisuje się na kurs mówienia, podczas którego zdobywają umiejętność wypowiadania myśli, znajdują swój własny głos. Każdy z uczestników doświadcza jąkania z różnych powodów; ich problemy z mówieniem przybierają też zróżnicowaną formę. Musharaf Asghar cierpi na ciężki rodzaj jąkania po ataku astmy w wieku 4 lat, Vicky Craft jąka się po udarze, którego doświadczyła przed 3 laty, Debbie Rasaki ma trudności z mówieniem, wynikające z braku pewności siebie. Ich niemożność porozumiewania się paraliżuje życie społeczne i uniemożliwia wykonywanie codziennych czynności. Rozmowa telefoniczna, przyjaźnie, zakupy, wymagające porady stają się trudnością niemożliwą do pokonania. Banalnie prosta, zdawałoby się, i dostępna dla każdego umiejętność mówienia w niektórych przypadkach wymaga specjalnej metody kształcenia oraz wspomagania możliwości artykulacyjnych i koordynacji oddechu. W przypadku Musharafa, Vicky i Debbie ćwiczenia, które przechodzą, dają niezwykle szybkie i efektywne rezultaty, pozwalając im na odnalezienie się w niedostępnych wcześniej sytuacjach. Zadanie pytania obcemu człowiekowi na ulicy, przemawianie do większego grona słuchaczy czy proste przedstawienie stają się prawdziwymi osiągnięciami i dają im wiarę w możliwość pokonania jąkania, przynosząc jednocześnie gwałtowne emocje radości, ulgi, wzruszenia i nadziei na przyszłość. W filmie dokumentalnym obserwujemy zmagania ludzi mających problemy z mówieniem. Ta obserwacja pozwala nam uświadamić sobie, jak ważną rolę pełni komunikacja z innymi nie tylko dla życia społecznego jednostki, ale też jak bardzo możliwość autoekspresji łączy się z procesem kształtowania własnego ja.