Szczycieńska Pozycja Leśna powstała w latach 1900-1944 Szczycieńska Pozycja Leśna, oprócz tworzących ją budowli fortyfikacyjnych, posiadała naturalne walory obronne związane z dogodną lokalizacją na terenach leśno bagiennych. Umocnienia pozycji prezentują rozwiązania fortyfikacji nowoczesnej niemal całej pierwszej połowy XX w. (1900-1944), ukazując ich różnorodność i ewolucję.

Pierwszym etapem budowy Szczycieńskiej Pozycji Leśnej były lata 1900 1902. Po zakończeniu prac pozycja składała się głównie z linii zasieków oraz 36 betonowo - ceglanych, dwukondygnacyjnych blokhauzów dla ckm i piechoty. W okolicach Szczytnapowstały wówczas trzy punkty oporu piechoty oraz dwukondygnacyjna wieża dla karabinów maszynowych w Sasku Wielkim. W okresie poprzedzającym pierwszą wojnę światową, po ogłoszeniu powszechnej mobilizacji, wzniesiono dodatkowo 44 blokhauzy drewniane, których zadaniem było wzmocnić pozycję na całej jej długości oraz kilkadziesiąt drewnianych zapór na przesiekach leśnych. Podczas pierwszej wojny światowej, w sierpniu 1914 roku, pozycja została opuszczona przez wojska niemieckie i następnie zajęta przez oddziały 1 Armii Rosyjskiej dowodzonej przez gen. Samsonowa. Po niekorzystnym dla Rosjan rozstrzygnięciu bitwy pod Tannenbergiem umocnienia pozycji znalazły się ponownie w rękach niemieckich.

Do kolejnej rozbudowy Szczycieńskiej Pozycji Leśnej doszło w latach 1927-1928. Wówczas rozebrano wszystkie blokhauzy drewniane, których miejsce zajęły żelbetowe schrony (45 szt.) przeznaczone dla 12 drużyn piechoty (816 żołnierzy). Wcześniej, w 1925 roku, wzniesiono kilka tego typu schronów (nielegalnie w okolicach Karwicy Mazurskiej, gm. Ruciane - Nida i Spychowa, gm. Świętajno). Do 1928 roku pozycja była monitorowana przez aliancką komisję kontroli oraz objęta zakazem budowy nowych umocnień.

W 1939 r. po raz kolejny rozbudowano pozycję. Wówczas przy ważniejszych drogach, od strony granicy z Polską i wokół Szczytna, rozmieszczono kilka niedużych schronów bojowych dla broni maszynowej oraz zapory i szlabany przeciwpancerne. Pozycję przedłużono wówczas przez Warchały i Burdąg (gm. Jedwabno) do Pozycji Olsztyneckiej. Ostatni raz Szczycieńską Pozycję Leśną rozbudowano w 1944 roku. Wzniesiono wówczas betonowe stanowiska dla karabinów maszynowych i broni przeciwpancernej w postaci zagłębionych w ziemi kręgów, zwanych popularnie garnkami Kocha oraz wykopano rowy przeciwpancerne. W okresie tym powstały również ciężkie schrony - obiekty piechoty i dowodzenia z serii 600 (Regelbau 621 i 622), które zachowały się np. w okolicach Spychowa, gm. Świętajno i leśniczówki Babięta gm. Piecki. Nie ukończono jednak wszystkich zaplanowanych wówczas prac. W styczniu 1945 roku niemiecka 4 Armia Niemiecka pod dowództwem gen. Hossbacha, która miała bronić Prus Wschodnich, wycofała się za zachód, tym samym opuszczając umocnienia praktycznie bez walki.

Po zakończeniu drugiej wojny światowej, w latach 1946-1950, umocnienia Szczycieńskiej Pozycji Leśnej stanowiły bazę dla oddziałów Armii Krajowej oraz zrzeszenia Wolności Niezawisłość. W okresie 1950 1955 znaczna część umocnień została rozebrana lub wysadzona przez wojsko w trakcie niszczenia niewypałów