Kiedy w 1949 r. Mao Zedong doszedł do władzy, Chiny liczyły 500 milionów mieszkańców. Trzydzieści lat później ich liczba niemal się podwoiła. Obawiając się przeludnienia, chaosu i kryzysu, władze zaczęły propagować tzw. politykę jednego dziecka. Na szeroką skalę prowadzi się propagandę, która ma służyć stałemu ograniczaniu gwałtownego przyrostu liczby ludności. Rodziny, które decydują się na liczniejsze potomstwo, muszą płacić wysokie kary, tzw. rekompensatę społeczną, zazwyczaj przekraczającą ich możliwości finansowe.