Link; https://www.youtube.com/watch?v=wcji1hghpT4


Art. 23. - [Dobra osobiste człowieka] - Kodeks cywilny.
Dziennik Ustaw; Dz.U.2020.1740 t.j. | Akt obowiązujący
Wersja od: 1 stycznia 2021 r. do: 30 czerwca 2021 r.
Art. 23. [Dobra osobiste człowieka](innymi słowy majątek prawa niezbywalne).
Dobra osobiste człowieka, jak w szczególności zdrowie, wolność, cześć, swoboda sumienia, nazwisko lub pseudonim, wizerunek, tajemnica korespondencji, nietykalność mieszkania, twórczość naukowa, artystyczna, wynalazcza i racjonalizatorska, pozostają pod ochroną prawa cywilnego niezależnie od ochrony przewidzianej w innych przepisach.
Art. 8. Naturalizacja:
Dz.U.2000.28.353 t.j. - AKT ARCHIWALNY - Ustawa z dnia 15 lutego 1962 r. o obywatelstwie polskim.
1. Cudzoziemcowi można, na jego wniosek, nadać obywatelstwo polskie, jeżeli zamieszkuje na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej co najmniej 5 lat na podstawie zezwolenia na osiedlenie się, zezwolenia na pobyt rezydenta długoterminowego Wspólnot Europejskich lub posiadając prawo stałego pobytu.
2. W przypadkach szczególnie uzasadnionych można cudzoziemcowi nadać na jego wniosek obywatelstwo polskie, chociażby nie odpowiadał on warunkom określonym w ust. 1.
3. Nadanie obywatelstwa polskiego może być uzależnione od złożenia dowodu utraty lub zwolnienia z obywatelstwa obcego.
4. Nadanie obywatelstwa polskiego obojgu rodzicom rozciąga się na dzieci pozostające pod ich władzą rodzicielską.
5. Nadanie obywatelstwa polskiego tylko jednemu z rodziców rozciąga się na dzieci, jeżeli:
1) pozostają wyłącznie pod jego władzą rodzicielską albo
2) drugie z rodziców jest obywatelem polskim lub
3) drugie z rodziców wyraziło zgodę przed właściwym organem na nabycie przez dziecko obywatelstwa polskiego.
6. Dzieciom pozostającym pod opieką obywatelstwo polskie może być nadane jedynie za zgodą opiekuna wyrażoną w odpowiednim oświadczeniu złożonym przed właściwym organem po uprzednim zadośćuczynieniu wymogom właściwego prawa obcego.
7. Nadanie lub rozciągnięcie nadania obywatelstwa polskiego na dzieci, które ukończyły szesnaście lat, następuje jedynie za ich zgodą.
************
ius sanguinis [łac., prawo krwi], prawo krwi zasada nabycia obywatelstwa na podstawie obywatelstwa rodziców lub jednego z nich.
Nabycie obywatelstwa z mocy prawa można podzielić na zasadę prawa krwi (ius sanguinis) i zasadę prawa ziemi (ius soli). Prawo krwi charakteryzuje się tym, że dziecko zrodzone z obywatela danego państwa nabywa w momencie urodzenia obywatelstwo państwa obywatelstwa rodzica. Natomiast prawo ziemi oznacza, że dziecko zrodzone na terytorium danego państwa nabywa to obywatelstwo z chwilą urodzenia.
Genezę prawa ziemi można upatrywać w średniowiecznej zasadzie przywiązania jednostki do ziemi. Pierwsze z praw przeważa w Europie, drugie w Ameryce Północnej i Południowej. Bardzo często państwa, np. Polska, Francja, Włochy, Japonia dopuszczają możliwość stosowania tych dwóch form nabycia obywatelstwa równocześnie, przy czym zazwyczaj dominuje zasada prawa krwi. Nabycie obywatelstwa na podstawie aktu administracyjnego, tzw. naturalizacja, rozumiane jest jako nadanie obywatelstwa przez właściwy organ. Zazwyczaj nabycie obywatelstwa poprzez naturalizację obarczone jest spełnieniem szeregu przesłanek. Jedynym ograniczeniem naturalizacji jest to, że nie można nadać obywatelstwa jednostce wbrew jej woli.
**********
Art. 91. Ratyfikowana umowa i jej pozycja w systemie prawa.
Dz.U.1997.78.483 - Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r.
1. Ratyfikowana umowa międzynarodowa, po jej ogłoszeniu w Dzienniku Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej, stanowi część krajowego porządku prawnego i jest bezpośrednio stosowana, chyba że jej stosowanie jest uzależnione od wydania ustawy.
2. Umowa międzynarodowa ratyfikowana za uprzednią zgodą wyrażoną w ustawie ma pierwszeństwo przed ustawą, jeżeli ustawy tej nie da się pogodzić z umową.
3. Jeżeli wynika to z ratyfikowanej przez Rzeczpospolitą Polską umowy konstytuującej organizację międzynarodową, prawo przez nią stanowione jest stosowane bezpośrednio, mając pierwszeństwo w przypadku kolizji z ustawami.

Ustawa o obywatelstwie polskim z dnia 15. lutego 1962 roku dopuszcza w takim przypadku, zastosowanie zasady prawa ziemi, pomimo iż w Polsce obowiązuje tylko i wyłącznie prawo krwi. Wówczas osoba urodzona na terytorium Polski, a nie posiadająca formalnie żadnego obywatelstwa nabywa automatycznie polski paszport, np. w przypadku niezidentyfikowania tożsamości rodziców, nieposiadania przez nich żadnego obywatelstwa lub pochodzenia z państwa, w którym nadaje się obywatelstwo tylko i wyłącznie na zasadzie prawa ziemi. Kwestia ta została w podobny sposób rozwiązana w wielu innych krajach.