Historia ekranizacji Diuny rozpoczęła się w 1972 roku, gdy Arthur P. Jacobs (producent serialu Planeta Małp) zakupił prawa autorskie do ekranizacji powieści. Jednak nagła śmierć Jacobsa i to jeszcze przed wyborem reżysera, uniemożliwiła jakiekolwiek plany adaptacji. Prawa autorskie odkupił Francuz, Michael Seydoux. Powierzył realizację słynnemu awangardowemu reżyserowi z Chile, Alejandro Jodorowskyemu i wyznaczył datę rozpoczęcia zdjęć na wrzesień 1975 roku. W jego zamyśle, miał to być film z rozmachem, jakiego nie widział jeszcze świat. W obsadzie znaleźć się mieli Orson Welles, Charlotte Rampling, a nawet (w roli Cesarza Szaddama IV) słynny malarz surrealistyczny Salvadore Dali. Muzykę miała skomponować i wykonać legendarna już grupa Pink Floyd, natomiast projekty plastyczne przygotowali: Hans Ruedi Giger i Jean Moebius Giraud. Moebius przygotował także rysunkowy scenariusz (tzw. storyboard). Niestety, ponieważ prace przygotowawcze trwały zbyt długo i pochłonęły ponad dwa miliony dolarów, Seydoux nie potrafił znaleźć finansistów gotowych wydać pieniądze na film i w lipcu 1974 roku odstąpił od ekranizacji. Jak się potem wypowiadał w wywiadach autor powieści Frank Herbert Film Jodorowskyego musiałby trwać dwadzieścia godzin.

W 1975 roku książkę odkryła Raffaela De Laurentiis, córka Silvany Mangano i Dino De Laurentiisa (producenta filmowego). Zarekomendowała ją swojemu ojcu, który w 1980 roku nabywa prawa autorskie do całej sagi Herberta. Początkowo reżyserię powierzył on Ridleyowi Scottowi, pamiętając o sukcesie jego filmu Obcy ósmy pasażer Nostromo. Ale wskutek nieporozumień w rok później Scott zrezygnował z realizacji. Tym razem reżysera zaproponowała Raffaella De Laurentiis, a mianowicie Davida Lyncha, autora głośnego wtedy filmu Człowiek-słoń.