Heinkel He 111 — podstawowy średni bombowiec niemieckiej Luftwaffe wykorzystywany w początkowej fazie II wojny światowej i prawdopodobnie najbardziej charakterystyczna niemiecka maszyna bombowa wykorzystywana podczas bitwy o Anglię. He 111 został opracowany jeszcze przed wybuchem wojny w wytwórni Heinkel i znajdował się na wyposażeniu Luftwaffe do 1942 roku, chociaż w produkcji pozostał aż do 1944.

Samoloty Heinkla brały udział w walkach niemal na wszystkich frontach II wojny światowej głównie jako maszyny bombowe, w mniejszym stopniu torpedowe, a także jako transportowce.
Zbudowane na podstawie wersji He 111H samoloty He 111H-14, H-16/R3 i H-18 wyposażone w specjalna aparaturę radiową typu FuG Samos, FuG Korfu, APZ5 i Peil-GV były używane do oznaczania celów dla innych maszyn. Wersja He 111H-20 służyła do transportu 16 spadochroniarzy a He 111H-20/R3 do holowania szybowców i jednocześnie przenoszenia ładunku.
Najsłynniejszą operacją samolotów He 111 było akcja dostarczania zaopatrzenia zablokowanym pod Stalingradem wojskom Wehrmachtu prowadzona od listopada 1942 do lutego 1943. Ze względu na brak wykorzystywanych zazwyczaj do takich zadań samolotów Junkers Ju 52 do przewożenia amunicji i żywności dla okrążonej 6 Armii Polowej feldmarszałka Friedricha Paulusa użyto Heinkli. Ze względu na złą pogodę misje zaopatrzeniowe okazały się nadzwyczaj trudne skutkując stratą 165 maszyn typu He 111 do końca bitwy stalingradzkiej.
Wielkim sukcesem bombowców He 111 okazał się nalot przeprowadzony w nocy z 21 na 22 czerwca 1944 roku na radziecką bazę lotniczą w Połtawie. Po nalocie na Berlin na radzieckim lotnisku wylądowało 114 amerykańskich samolotów bombowych B-17 Flying Fortress wraz z eskortą myśliwców P-51 Mustang. W nocy przy pełnym zaskoczeniu sił amerykańskich, oświetlając cele flarami, bombowce He 111 zbombardowały lotnisko niszcząc 43 bombowce B-17 i 15 myśliwców P-51.
Podczas działań w Ardenach He 111 zrzucały spadochroniarzy na tyły wojsk aliantów, a do zakończenia działań wojennych służyły już wyłącznie jako samoloty transportowe.
He 111 zaczął być wycofywany ze służby na froncie od 1942 roku, ale ze względu na kłopoty z silnikami mającego go zastąpić kolejnego samolotu Heinkla He 177 Greif pozostał w produkcji aż do 1944.
Heinkel He 111 okazał się maszyną wytrzymałą o doskonałych parametrach na początku wojny, ale z biegiem czasu ustępującą osiągami nowocześniejszym konstrukcjom. Jako przykład wytrzymałości Heinkla He 111 można przedstawić nieoficjalnego rekordzistę, który z lotu bojowego podczas bitwy o Anglię wrócił do bazy na jednym silniku z 279 przestrzelinami.