Od dwudziestego rozdziału Księgi Liczb omawiamy przygody drugiego pokolenia Izraelitów, przeznaczonego do zamieszkiwania Ziemi Obiecanej. Wszystko jest starannie przygotowywane, aby życie społeczne na tej ziemi odbywało się w porządku i sprawiedliwości. W poprzednim rozdziale poznaliśmy przepisy dotyczące podziału ziemi oraz zasad dziedziczenia, w niniejszym rozdziale dowiemy się o tym, kto dziedziczy po Mojżeszu. Łatwo przewidzieć, że w obliczu bliskiej śmierci Mojżesza Izraelici mogą czuć się niepewni co do dalszych losów wspólnoty, w tym miejscu dowiemy się, że schedę po Mojżeszu przyjmie Jozue, innymi słowy Jezus, ponieważ Jozue i Jezus to dwa sposoby wymawiania tego samego imienia.
Bóg przygotowuje Mojżesza do śmierci, skoro go zachęca do wejścia na górę Nebo, gdzie Mojżesz wyzionie ducha pod koniec Księgi Powtórzonego Prawa (Pwt 32, 48). Na tej górze Bóg zachęca Mojżesza do oglądania ziemi którą DAJE Izraelitom. Ten zwrot został użyty również przy śmierci Aarona (Lb 20, 24). Jest bardzo bardzo ważne, żeby Izraelici zrozumieli, że oni nie podbiją sobie tej ziemi własnymi siłami, ale że ją otrzymują w darze. Różnica jest ogromna, bo kiedy coś jest moim zarobkiem, mogę z tym zrobić co mi się podoba, na przykład wyrzucić do kosza. Kiedy otrzymałem coś w darze, jest to prezent będący znakiem więzi i długiem wdzięczności wobec dawcy. Jeśli ktoś mi daje coś w prezencie, głupio by było gdy ten ofiarodawca znalazł ten przedmiot wystawiony na sprzedaż w internecie. Dar jest materialnym znakiem mojej relacji z ofiarodawcą. Skoro Ziemia Obiecana jest dana przez Boga Izraelitom, oznacza to że Izraelici nie mogą nią dysponować według własnego uznania. Nie jest ziemią, gdzie panuje prawo silniejszego. Wraz z darem ziemi Izraelici dziedziczą obowiązek wdzięczności wobec Boga, oraz obowiązek pielęgnowania pamięci o tym darze. Religia Abrahama jest więc zbudowana na przekazywaniu z pokolenia na pokolenie nie tylko wiary, ale również materialnej realizacji Bożej obietnicy, jak to już mówiliśmy w poprzednim odcinku (link).
Dar Ziemi Obiecanej został odrzucony przez pierwsze pokolenie Izraelitów, dlatego oni nie weszli do tej ziemi. Mojżesz nie miał udziału w grzechu pierwszego pokolenia, za to opóźnił Boży projekt DAWANIA wody żywej przy drugiej próbie w Meriba, kiedy zamiast przemówić do duchowej skały, którą jest Chrystus, uderzył ją swoim kijem (odsyłam do naszego komentarza na ten temat - link). Mojżesz nie buntuje się na wspomnienie tych bolesnych chwil, ale pokornie poddaje się Bożemu wyrokowi: (Lb 27, 16-17)
Mojżesz przypomina sobie swój grzech w Meriba, który opóźnij DAR wody żywej, ale wie że Boży projekt nie został zaprzepaszczony i pokornie prosi o DAR nowego pasterza, żeby społeczność nie była jak stado bez pasterza. Chrześcijanie odnajdują tutaj słowa z Ewangelii: A widząc tłumy ludzi, litował się nad nimi, bo byli znękani i porzuceni, jak owce nie mające pasterza (Mt 9, 36). Mojżesz prosił o takiego wodza, który będzie rządził nie poprzez siedzenie w swoim pałacu i wydawanie kolejnych ustaw i dekretów, ale który będzie szedł na czele wspólnoty pokazując przykład, który wychodzi i wraca, wyprowadza i przyprowadza, co jest pięknym obrazem postawy przywódców, jakich wspólnota potrzebuje. Ten obraz dokładnie odpowiada postawie Jezusa Chrystusa: Kto jednak wchodzi przez bramę, jest pasterzem owiec. Temu otwiera odźwierny, a owce słuchają jego głosu; woła on swoje owce po imieniu i wyprowadza je. (...) Ja jestem bramą. Jeżeli ktoś wejdzie przeze Mnie, będzie zbawiony - wejdzie i wyjdzie, i znajdzie paszę. (J 10, 2-3.9)
Jezus Chrystus jest spełnieniem prośby wypowiedzianej tysiąc lat wcześniej przez Mojżesza. Ten dar nie mógł być wówczas dany, bo Izraelici nie byli jeszcze na niego gotowi, będą potrzebowali wielu prób i doświadczeń, aby lepiej poznawać Boga i Go szanować. Jozue (czyli Jezus) będzie bezpośrednim następcą Mojżesza zgodnie z odpowiedzią daną Mojżeszowi: (Lb 27, 18-23)
Kilkakrotnie już usłyszeliśmy o Jozuem, za każdym razem był określany jako sługa Mojżesza, czyli jest sługą sługi Bożego, co jest tytułem honorowym. Jozue charakteryzuje się tym, że w nim prawdziwie mieszka Duch, podobnie jak u proroków. Natomiast jedynie Jozue został ustanowiony poprzez gest nałożenia rąk. Nawet kapłani nie są poświęceni przez nałożenie rąk, ani królowie lub prorocy. Do tej pory nałożenie rąk było dokonywane jedynie w ramach liturgii, na przykład przy poświęceniu Lewitów: (Lb 8, 9-11)


Biblia Pięcioksiąg Tora
Stary Testament Tanach
Księga Liczb Bemidbar Numeri