Demony z Hull House powracają, by straszyć, bryzgać mazią zieloną i szczerzyć krzywe kły.
Kontynuacja Nocy... raczej nikogo nie powinna przesadnie rozczarować: dostajemy tutaj w zasadzie to wszystko, co mogło się podobać w części pierwszej. Jak dla mnie, sporym mankamentem było w tym przypadku zwiększenie dawki humoru: nie to, żebym miał coś przeciwko horrorom robionym z przymrużeniem oka, jednak w filmie Trencharda-Smitha dowcip jest tak czerstwy i głupawy, że miast śmieszyć, wywołuje zażenowanie. Przykład? Proszę bardzo: wymachująca linijką niczym szpadą zakonnica, która nieoczekiwanie przeistacza się w nieustraszoną pogromczynię diabelskich pomiotów. Na tym, jakże wysokim poziomie, utrzymana jest większość żartów, co w połączeniu ze zwyczajowym zanikiem inteligencji u nastoletnich bohaterów, daje całkiem pokaźnych rozmiarów festiwal zdebilenia. Znajdzie się parę scen, które powinny przypaść do gustu miłośnikom umiarkowanych obrzydliwości oraz szczypta golizny.