Dodał: Mariuszpapa
Fabuła osadzona jest w nieznanym mieście we Włoszech, w niesprecyzowanym bliżej czasie (możliwe, że w XVIII wieku) i oscyluje wokół śmiertelnej zemsty narratora na przyjacielu, który jak sam twierdzi, dopuścił się jego obrazy. Tak jak w kilku innych nowelach Poego, oraz w zgodzie z XIX--wieczną fascynacją tematem, narracja eksponuje motyw osoby pogrzebanej żywcem -- w tym wypadku przez jej zamurowanie i pozostawienie na pastwę losu. Również w Czarnym kocie i Serce oskarżycielem pisarz prowadzi wątek fabularny z perspektywy mordercy.
Podług apokryficznej legendy, inspiracją do napisania Beczki Amontillado była historia, którą Poe usłyszał na Castle Island, gdy był szeregowym. Podczas stacjonowania w Bostonie, Poe widział tam pomnik pułkownika Roberta Massie. Ten został zabity w pojedynku na miecze w czasie świąt Bożego Narodzenia w 1817 roku przez pułkownika Gustavusa Drane'a. Kilku innych żołnierzy zemściło się na nim, upijając go, zaciągając do lochów, przywiązując do murów i zamykając go w krypcie[7]. Raport na temat szkieletu odkrytego na wyspie może być mylony z głównym źródłem Poe, książką A Man Built in a Wall (1844) Joela Headley'a, w której autor zdaje relację o znalezionym szkielecie, zamurowanym w ścianie kościoła we Włoszech. Szczegóły podawane przez Headley'a są bardzo podobne do tych z Beczki Amontillado. Oprócz motywu wabienia wroga do ukrytej wnęki, w historii można znaleźć obraz ostrożnego układania cegieł, aspekt zemsty oraz agoniczne wołania ofiary. Poe mógł znać podobne zagadnienia również z dzieła Le Grande Bretêche Honoriusza Balzaca lub z pracy jego przyjaciela George'a Lipparda zatytułowanej The Quaker City; or The Monks of Monk Hall (1845). Slogan rodzinny Montresora Nemo me impune lacessit Poe mógł zapożyczyć od Jamesa Fenimora Coopera, który użył go w Ostatnim Mohikaninie.
Poe napisał tę nowelę także jako odpowiedź swojemu osobistemu rywalowi Thomasowi Dunnowi Englishowi. Obaj byli uwikłani w osobiste konfrontacje, zwykle odnoszące się do literackich karykatur autorów. W jednej z prac English posunął się za daleko i Poe z sukcesem wytoczył proces redaktorom New York Mirror za zniesławienie w 1846 roku. Tego samego roku English opublikował w ramach rewanżu powieść The Power of the S.F (znaną także pod tytułem 1844). Treść książki była zawiła i ciężka do zrozumienia, lecz zawierała odniesienia do tajnych stowarzyszeń i ostatecznie najważniejszy punkt zemsty, a mianowicie protagonistę Marmaduke Hammerheada, sławnego autora The Black Crow, który używa sformułowań takich jak „Już nigdy" lub „najmilszej mej Leonore". Ta parodia Poe ukazywała go jako pijaka, kłamcę i oszusta. Ten opowiedział Beczką Amontillado, używając kilku specyficznych odniesień do powieści Englisha. W jego noweli przykładowo Fortunato mówi o tajnym stowarzyszeniu masonów, podobnym do sekretnego zgromadzenia z The Power of the S.F, a nawet robi podobne gesty do tych z ukazanych w książce Englisha (był to sygnał udręki). English znów posłużył się zobrazowaniem żetonu, ukazującego jastrzębia łapiącego węża pazurami, sytuacji podobnej do tej z Beczki Amontillado, gdzie herb Montresora przedstawia piętę zgniatającą węża -- choć tam wąż gryzie ową piętę. Większość miejsc i obrazów z Beczki Amontillado pokrywa się powieścią Englisha, której akcja dzieje się w podziemnej krypcie. Koniec końców to jednak Poe jest tym , który „uderza z bezkarnością" nie przypisując sobie zasług za jego własną literacką zemstę i wyposażając jego zwięzłą historię (w ramach opozycji do powieści) w pojedynczy efekt, jak sam sugerował w jego eseju Filozofia kompozycji (The Philosophy of Composition).
Poe mógł być także inspirowany po części ruchem Washingtonian movement, stowarzyszenia lansującego abstynencję alkoholową. Grupa składała się z byłych alkoholików próbujących odstraszyć ludzi od picia. Poe miał obiecywać przyłączenie się do ruchu w 1843 roku, po jego napadach alkoholowych, z nadziejami na polityczną nominację. Beczka Amontillado byłaby wtedy ponurą opowieścią o wstrzemięźliwości, szokującą ludzi w celu uświadomienia im zagrożeń ze strony nadużywania alkoholu.
Richard P. Benton, uczeń Poego, twierdził, że w jego mniemaniu „protagonista Poe jest angielską wersją francuskiego Montresora" i obstawał uporczywie przy stwierdzeniu, że modelem dla Montresora był Claude de Bourdeille, hrabia Montresoru, XVII wieczny polityczny konspirator świty brata króla Ludwika XIII, Gastona, księcia Orleanu ; ów intrygant i pisarz dzienników był początkowo wiązany z Beczką Amontillado przez innego ucznia Poe Burtona. R. Pollina
Opis Wikipedia
Podług apokryficznej legendy, inspiracją do napisania Beczki Amontillado była historia, którą Poe usłyszał na Castle Island, gdy był szeregowym. Podczas stacjonowania w Bostonie, Poe widział tam pomnik pułkownika Roberta Massie. Ten został zabity w pojedynku na miecze w czasie świąt Bożego Narodzenia w 1817 roku przez pułkownika Gustavusa Drane'a. Kilku innych żołnierzy zemściło się na nim, upijając go, zaciągając do lochów, przywiązując do murów i zamykając go w krypcie[7]. Raport na temat szkieletu odkrytego na wyspie może być mylony z głównym źródłem Poe, książką A Man Built in a Wall (1844) Joela Headley'a, w której autor zdaje relację o znalezionym szkielecie, zamurowanym w ścianie kościoła we Włoszech. Szczegóły podawane przez Headley'a są bardzo podobne do tych z Beczki Amontillado. Oprócz motywu wabienia wroga do ukrytej wnęki, w historii można znaleźć obraz ostrożnego układania cegieł, aspekt zemsty oraz agoniczne wołania ofiary. Poe mógł znać podobne zagadnienia również z dzieła Le Grande Bretêche Honoriusza Balzaca lub z pracy jego przyjaciela George'a Lipparda zatytułowanej The Quaker City; or The Monks of Monk Hall (1845). Slogan rodzinny Montresora Nemo me impune lacessit Poe mógł zapożyczyć od Jamesa Fenimora Coopera, który użył go w Ostatnim Mohikaninie.
Poe napisał tę nowelę także jako odpowiedź swojemu osobistemu rywalowi Thomasowi Dunnowi Englishowi. Obaj byli uwikłani w osobiste konfrontacje, zwykle odnoszące się do literackich karykatur autorów. W jednej z prac English posunął się za daleko i Poe z sukcesem wytoczył proces redaktorom New York Mirror za zniesławienie w 1846 roku. Tego samego roku English opublikował w ramach rewanżu powieść The Power of the S.F (znaną także pod tytułem 1844). Treść książki była zawiła i ciężka do zrozumienia, lecz zawierała odniesienia do tajnych stowarzyszeń i ostatecznie najważniejszy punkt zemsty, a mianowicie protagonistę Marmaduke Hammerheada, sławnego autora The Black Crow, który używa sformułowań takich jak „Już nigdy" lub „najmilszej mej Leonore". Ta parodia Poe ukazywała go jako pijaka, kłamcę i oszusta. Ten opowiedział Beczką Amontillado, używając kilku specyficznych odniesień do powieści Englisha. W jego noweli przykładowo Fortunato mówi o tajnym stowarzyszeniu masonów, podobnym do sekretnego zgromadzenia z The Power of the S.F, a nawet robi podobne gesty do tych z ukazanych w książce Englisha (był to sygnał udręki). English znów posłużył się zobrazowaniem żetonu, ukazującego jastrzębia łapiącego węża pazurami, sytuacji podobnej do tej z Beczki Amontillado, gdzie herb Montresora przedstawia piętę zgniatającą węża -- choć tam wąż gryzie ową piętę. Większość miejsc i obrazów z Beczki Amontillado pokrywa się powieścią Englisha, której akcja dzieje się w podziemnej krypcie. Koniec końców to jednak Poe jest tym , który „uderza z bezkarnością" nie przypisując sobie zasług za jego własną literacką zemstę i wyposażając jego zwięzłą historię (w ramach opozycji do powieści) w pojedynczy efekt, jak sam sugerował w jego eseju Filozofia kompozycji (The Philosophy of Composition).
Poe mógł być także inspirowany po części ruchem Washingtonian movement, stowarzyszenia lansującego abstynencję alkoholową. Grupa składała się z byłych alkoholików próbujących odstraszyć ludzi od picia. Poe miał obiecywać przyłączenie się do ruchu w 1843 roku, po jego napadach alkoholowych, z nadziejami na polityczną nominację. Beczka Amontillado byłaby wtedy ponurą opowieścią o wstrzemięźliwości, szokującą ludzi w celu uświadomienia im zagrożeń ze strony nadużywania alkoholu.
Richard P. Benton, uczeń Poego, twierdził, że w jego mniemaniu „protagonista Poe jest angielską wersją francuskiego Montresora" i obstawał uporczywie przy stwierdzeniu, że modelem dla Montresora był Claude de Bourdeille, hrabia Montresoru, XVII wieczny polityczny konspirator świty brata króla Ludwika XIII, Gastona, księcia Orleanu ; ów intrygant i pisarz dzienników był początkowo wiązany z Beczką Amontillado przez innego ucznia Poe Burtona. R. Pollina
Opis Wikipedia