W piątek, 2 kwietnia 1982 r. silne argentyńskie oddziały desantowe, bez jakiegokolwiek wcześniejszego ostrzeżenia czy wypowiedzenia wojny, dokonały inwazji Wysp Falklandzkich -- kolonii Korony Brytyjskiej. Zajęły także położoną bliżej na wschód, Południowa Georgię. Wyspy te, zwane przez Argentyńczyków Malwinami, były od dwustu lat terytorium spornym z Wielką Brytanią. Tak jednak czy inaczej, wszyscy ich mieszkańcy byli z pochodzenia Brytyjczykami, potomkami osadników przybyłych tam po 1820 roku, a fakt, że władali wyspami już od sześciu pokoleń sprawił, że czuli się tam autochtonami. Przywódca rządzącej wówczas Argentyną junty wojskowej, generał Leopoldo Galtieri, był zaś, jak się okazało bezpośrednim potomkiem imigranta z Europy, podobnie jak Ian Smith, przywódca rodezyjskiej białej mniejszości, czy dyktator kubański, Fidel Castro. Stanowisko Argentyny, która utrzymywała, że jej poczynania były aktem wyzwolenia wysp spod ucisku kolonialnego, nie wzbudziło w społeczności międzynarodowej większego zaufania i Rada Bezpieczeństwa ONZ stosunkiem głosów 10:1 zaleciła natychmiastowe wycofanie wojsk argentyńskich z Falklandów, zgodnie z podjętą rezolucją nr 502. Wielka Brytania została postawiona w sytuacji całkowitego zaskoczenia, nie dysponując żadnymi znaczniejszymi siłami wojskowymi w bezpośrednim pobliżu rejonu konfliktu. Minister spraw zagranicznych, Lord Carrington, uznał za stosowne podać się do dymisji, biorąc tym samym na siebie odpowiedzialność za to, że kierowany przez niego urząd nie zdołał w porę przewidzieć zbliżającej się agresji. Margaret Thatcher, a wraz z nią cały gabinet zdecydowani byli odzyskać wyspy, w miarę możliwości na drodze dyplomatycznej, a gdy zajdzie taka konieczność, przy użyciu siły.