Trzy najbliższe rozdziały Księgi Kapłańskiej opisują uroczyste namaszczenie pierwszych kapłanów. Dwudziesty ósmy rozdział Księgi Wyjścia opisywał sposób przygotowania szat kapłańskich (link), oleju namaszczenia (link), cielca na ofiarę przebłagalną, dwóch baranów na ofiarę całopalną i kosza przaśników (link). Po tych wszystkich przygotowaniach nastąpi uroczyste zwołanie całej wspólnoty, która nie jest zwykłym ludem lub zbiorowiskiem jednostek, ale hierarchicznie ukonstytuowanym ciałem. To ciało składa się z różnych członków o różnych funkcjach. Jest wspólnotą świadków, jest żywym świadectwem mocy Bożej i otrzymało zadanie przekazania otrzymanych darów: własnej rodzinie, kolejnemu pokoleniu, ale też wszystkim narodom. To nauczanie nie odbywa się poprzez przekonywanie do jakiejś doktryny, ale poprzez dawanie świadectwa życia świętego, a więc różnego od pogan. Świętość płynie przede wszystkim z ołtarza Pańskiego, dlatego na dobry początek cała wspólnota jest zwołana do fizycznej obecności przy ołtarzu dla uczestnictwa w liturgii pierwszego dnia nowego kapłaństwa. Dzień ten jest jak najbardziej uroczysty.
Cały rozdział czyta się miło i przyjemnie, nie ma w nim większych trudności. Niecierpliwy czytelnik może zarzucić, że mamy tutaj niepotrzebne powtórzenie już znanych obrzędów, ale jeśli redaktor zdecydował się na ponowne opowiadanie, oznacza to że przytoczone wydarzenia są naprawdę ważne i powinny być zapamiętywane. Dodatkową motywacją może być chęć ukazania posłuszeństwa Mojżesza, który wszystko dokładnie wykonał według Bożego zamysłu. Posłuszeństwo jest znakiem pokory. Mojżesz nie popisuje się w roli przywódcy, dla dawania przykładu stara się wzorowo wszystko dobrze wypełniać. Wyobraźcie sobie wzruszenie wszystkich ludzi uratowanych z Egiptu, kiedy mogli wreszcie rozpocząć liturgię do której się przygotowywali od tak dawna! Jak bardzo musieli czuć bliskość opiekuńczego Boga, który ich stworzył, wyzwolił i teraz rozpoczyna pracę nad właściwym celem tych wszystkich zabiegów, to znaczy nad ich uświęceniem! Coś pięknego
Skorzystajmy z okazji aby zatrzymać się nad postacią Mojżesza, który jest głównym protagonistą tego rozdziału: on ubiera Aarona, on zarzyna i podnosi ofiarę całopalną, on namaszcza ołtarze. Zarzyna i podnosi ofiarę przebłagalną, ofiarę wprowadzenia w czynności kapłańskie, sam dokonuje gest kołysania. Mojżesz zachowuje się tak jakby był w pełni kapłanem. Kapłaństwo Mojżesza jest jednak wyjątkowe, z Bożego namaszczenia jest czymś więcej, niż arcykapłan, skoro sam go wprowadza na ten urząd. Po hebrajsku moglibyśmy powiedzieć, że Mojżesz jest Kohen kohanim, jest kapłanem par excellence, ponad kapłaństwem aaronowym.
Mojżesz działa w wierności i kontynuacji tradycji ojców, jednak w nim dokonuje się zasadnicze zerwanie z dotychczasowym sposobem relacji z Bogiem: już nie mówimy tylko o Bogu Abrahama i patriarchów, mówimy odtąd o Bogu Mojżesza: o Bogu, który jest odkupicielem, wyzwolicielem i uświęcicielem. Mojżesz jest w sposób szczególny związany z objawieniem góry Synaj, z Arką Przymierza i z Namiotem Spotkania, które stają się fundamentem dla dalszego życia Ludu Wybranego. Sam nie wejdzie do Ziemi Obiecanej ponieważ jego rola na tym nie polega. Mojżesz jest postacią założycielską i niezmienną dla kapłaństwa i świątyni, jego dziedzictwo nie będzie udaremnione poprzez przyszłe zburzenie świątyni lub wygnanie z Ziemi Obiecanej.
Na początku Księgi Wyjścia Bóg mówił Mojżeszowi: Ja cię uczynię jakby Elohim dla faraona, a Aaron, brat twój, będzie twoim prorokiem (Wj 7, 1 - link). Mojżesz został postawiony w pozycji wyższej niż kapłan, arcykapłan, lub prorok. Do proroków Bóg przemawiał przez widzenia i sny (por. Lb 12, 8), ale z Mojżeszem Bóg rozmawiał usta w usta, tam gdzie dwa tchnienia spotykają się: tchnienie Boga oraz tchnienie Adama. Kiedy Mojżesz przemawia - Bóg przemawia. Kiedy Mojżesz czyni - Bóg czyni. Bóg i Mojżesz są nierozerwalni, już to uznali Izraelici po przekroczeniu Morza Czerwonego (Wj 14, 31 - link). Zadali sobie wówczas pytanie: Kimże jest Mojżesz, że nawet wiatr i morze są mu posłuszne? To samo pytanie zadali sobie uczniowie Jezusa po uspokojeniu burzy na jeziorze.
Dalsze podobieństwo Mojżesza z Jezusem mamy w tym epizodzie, kiedy Mojżesz musiał zasłaniać twarz, bo w jego twarzy odbijała się Chwała Boża (Wj 34, 29 - link). Jezus natomiast tylko raz zdjął zasłonę swojej Twarzy na górze Tabor, kiedy akurat przebywał w towarzystwie Mojżesza i Eliasza W Księdze Liczb Mojżesz będzie napastowany przez głodnych Izraelitów i powie o nich: Gdyby się wszystkie ryby morskie złowiło, czyż będzie im dosyć? (Lb 11, 22).

Biblia Pięcioksiąg Tora
Stary Testament Tanach
Księga Kapłańska Wajikra Leviticus