Opowieść o ewolucjach w malarstwie Picassa, które od tyłu akademickiego we wczesnej młodości doprowadziły go do geometryzacji i uproszczonych form kubizmu. Po samobójczej śmierci przyjaciela, przygnębiony Picasso w latach 19010-1904 wchodzi w tzw. błękitny okres twórczości maluje nędzę ówczesnych czasów, smutne i melancholijne twarze znajomych. Po zmianie otoczenia i zamieszkaniu w Paryżu w Bateau Lavoir na Montmartrze, mateczniku ówczesnej bohemy, zmienia się nastrój artysty. Zaczyna się wtedy tzw. okres różowy, w którym powstają wizerunki akrobatów, tancerek, arlekinów w łagodnych odcieniach różu. Od 1907 roku Picasso znowu zmienia styl pracuje nad uproszczeniem formy i dekonstrukcją, z których wkrótce rodzi się kubizm i jako pierwsze Panny z Awinionu.