Scenariusz wyjściowy był prosty i sztampowy. Ot, jeszcze jedna historia rozpadającego się i znów schodzącego małżeństwa, niczym nie różniąca się od setek podobnych miłosnych historii z Europy czy USA. Vigo jednak, nazywany nie bez powodu Rimbaudem kina, odnalazł w tym materiale piękno i poezję. Przesunął akcenty w scenariuszu tak, by w rezultacie Atalanta stała się anarchistycznym spojrzeniem na miłość.

On i ona biorą ślub. Zaczynają wspólne życie i wspólną pracę na barce, tytułowej Atalancie. Ich miłość przejawia się nie tylko w potrzebie bliskości, ale też w codziennych radościach, psikusach, zabawie. Poza nimi na statku są też Jules, marynarz i obieżyświat z rewolucyjną przeszłością oraz jego młodszy pomocnik. Choć teoretycznie obowiązuje tu hierarchiczna struktura rodem z kapitalistycznego zakładu pracy, w praktyce nie ma szefów ani podwładnych, wszyscy są sobie równi, mają własne pomysły (które realizują), choć czasem wybuchają gniewem czy się obrażają, to w istocie nie mogą bez siebie żyć. I cały czas uczą się siebie nawzajem.