Babilon, VII w.p.n.e., to okres rządów dynastii chaldejskiej na ziemiach Mezopotamii. Panujący dotychczas Asyryjczycy ulegli nowemu królowi Babilonii, Chaldejczykowi Nabopolasarowi, który jeszcze długo, wraz z Medami rozprawiali się z wrogami. Najsłynniejszy władca chaldejski- Nabuchodonozor II- sprawił, że miasto stało się stolicą całej Mezopotamii (Chaldei). Z rozkazu króla wzniesiono wiele wspaniałych budowli na czele z Bramą Isztar, zigguratem Etemenanki, pałacem Marduka E-sagil i pałacem samego Nabuchodonozora. Babilon przeżył największy rozwój w swojej historii. Po śmierci wielkiego zarządcy dynastia chaldejska znacznie osłabła, co doprowadziło z czasem do zajęcia Babilonu przez Persów i upadkiem Babilonii.