Obawiam się że znów rozczaruję Pana który sądził że jestem inteligentna gdyż zamieszczałam francuską Nową Falę, ale później stwierdził że jestem jednak skończoną idiotką gdyż przyznałam że uwielbiam slashery i ogólnie rozrywkę znaną powszechnie jako niskich lotów. Trudno, wolę być uznawana za idiotkę i być szczera wobec samej siebie niż udawać że lubię filmy których nie lubię albo ukrywać się z tym co lubię i wikłać się w bezużyteczne, akademickie dyrdymały służące wyłącznie temu by obudować sztukę ideologią i przekonywać wyznawców że są na wyższym poziomie kulturalnym niż gawiedź. Jeśli coś mi działa na nerwy to snobizm odnośnie do sztuki. Pisałam kiedyś o tym że kategoria tzw guilty pleasure dobitnie poświadcza jak snobistycznie traktujemy sztukę, dla mnie jest bezwartościowa i już dawno się jej pozbyłam. Bez oporów przyznam że jedną z moich ulubionych książek jest Powrót do Edenu pióra Rosalind Miles, przeczytałam ją pierwszy raz tuż przed studiami i później lato w lato przez kilka lat czytałam ponownie, tak mi się podobała, podczas gdy przez wielu orędowników kultury wysokiej jest określana jako najniższej klasy chłam. Nie dbam o to, to jedna z najbardziej inspirujących książek jakie czytałam, opowiada o kobiecie zdradzonej i zostawionej na pewną śmierć przez mężczyznę która przewartościowuje swoje życie i poprzysięga zemstę ciemiężcy. Nie ma znaczenia że jest zupełnie niewiarygodna, odczuwałam z jej lektury ogromną przyjemność. Mogę czytać Camusa, Dostojewskiego albo Czechowa i nadal ubóstwiać tę książkę, nie ma sprzeczności. Co do filmu to jeszcze jeden zaginiony slasher, już od lat próbowałam go obejrzeć, i ostatecznie zupełnie o nim zapomniałam, przypomniał mi się w ostatnich tygodniach i zniecierpliwiona postanowiłam raz a dobrze się do niego zabrać. Napisy z automatu ale z tego co czytałam są w miarę zrozumiałe. Yeah, zatem zostawiam na piątkowy wieczór dla tych którzy lubią opowieści z dreszczykiem.