Usłyszeliśmy niezwykle ważny tekst, który daje najlepsze z możliwych świadectw o Mojżeszu. Ta piękna wypowiedź została sprowokowała bardzo bolesnym wydarzeniem, mianowicie siostra i brat Mojżesza zbuntowali się przeciwko niemu. Ostatni raz usłyszeliśmy o Miriam w Księdze Wyjścia, kiedy podtrzymywała pieśń dziękczynną tuż po przekroczeniu Morza Czerwonego po tym jak mężczyźni opadli z sił (odsyłam do Wj 15 - link). Pociągała wówczas inne kobiety za sobą ku dobremu.
Nie słyszeliśmy o niej od tamtego czasu, bo powyższe wydarzenia zostały opisane przez szkołę deutenoromiczną, podczas gdy szkoła kapłańska nie zajmuje się w ogóle ani kobietami ani prorokami. Deutoronimista interesuje się prorokami, dla niego różnica płci nie sprawia problemów. Zresztą w tym rozdziale Aaron nie jest wcale opisywany jako arcykapłan, ale jako prorok równy do swojej siostry. Miriam i Aaron występują w tym rozdziale jako czarne charaktery: oboje zabierają się za krytykowanie Mojżesza!
Wymówką do wszczęcia buntu jest fakt poślubienia przez Mojżesza cudzoziemki. Jak to zwykle bywa przy kłótniach rodzinnych, ten problem wcale nie jest centralny, jest tylko pretekstem do afirmacji siebie. Sedno problemu jest taki, że nagle Miriam i Aaron przestali uznać pierwszeństwo Mojżesza, sami chcą być na szczycie! Przestali uważać Mojżesza za kogoś wyjątkowego, traktują go jako proroka na równi z nimi samymi.
Bóg wstawił się osobiście za swoim sługą i wypowiedział największą możliwą pochwałę Mojżesza. Podkreślił, że Mojżesz przoduje w pokorze i wierności (czego oczywiście nie można powiedzieć o Miriam i Aaron). Natomiast absolutną wyjątkowość daru proroctwa Mojżesza pochodzi stąd, że Bóg mówi do niego w sposób jawny, bez użycia języka symbolicznego.
W tym świetle wychodzi na jaw, że rzekomy duch proroctwa Miriam i Aaron znajduje się na zerowym poziomie, skoro nie umieli nawet rozpoznać wyjątkowości Mojżesza! Nie mogąc dorównać Mojżeszowi, Miriam i Aaron próbują go ściągać na własny poziom. Jest to droga odwrotna, niż droga wyzwolenia z Egiptu, na której Bóg pracuje nad wywyższeniem swojego ludu. Odchodząc od tej drogi, Miriam i Aaron ściągają Mojżesza w dół - bynajmniej nie w trosce o sprawiedliwość, ale po to by móc narzucić własną wolę i ustanawiać własne prawo.
Rolą proroków jest przypominanie wymagań Prawa Bożego i ostrzeganie przed konsekwencjami wynikającymi z odejścia od drogi życia, wolności i świętości. Jak łatwo przewidzieć, takie odejście nieuchronnie prowadzi do śmierci, niewoli i zaniku tożsamości. Przestrzeganie przykazań przez członków Ludu Bożego jest wyrazem miłości i zaufania Bogu, jest też drogą i środkiem do podnoszenia się ku zaślubinom z Bogiem. Kwestionowanie nadrzędnej roli Mojżesza jest otwartą furtką na to, aby każdy samozwańczy prorok interpretował Prawo Boże według własnego uznania. Taka osoba stawia siebie nawet nie w roli Mojżesza, ale w roli samego Boga, który jest jedynym ustawodawcą. Pokusę zajęcia miejsca Mojżesza można więc porównywać do grzechu Adama i Ewy, do grzechu pierworodnego.
Jak widzicie, przestępstwo Miriam i Aaron jest bardzo wielkie, nie chodzi wcale o kłótnię o małżeństwo Mojżesza z cudzoziemką. Tak naprawdę bunt Miriam i Aaron uruchomi lawinę różnych katastrof. Wszystko się zawala wtedy, kiedy wsącza się podejrzenie, że być może nie wszystko co powiedział Mojżesz jest dobre. Wówczas każdy samozwańczy prorok może ogłosić swoje pomysły, pozyskiwać sobie zwolenników i założyć własną sektę, w której oczywiście przyjmuje rolę przewodnią.
Jezus Chrystus nigdy nie pogardzał Mojżeszem ani Prawem Mojżeszowym. Kiedy uzdrawiał trędowatych mówił im: Idźcie się pokazać kapłanowi ! Kiedy bogaty młodzieniec pytał Go o to, co należy zrobić aby otrzymać życie wieczne, Jezus odesłał go do Prawa Mojżeszowego. Autentyczny prorok nie może głowić prawa inne, niż te zawarte w Prawie Mojżeszowym. Jezus Chrystus dał nam jedno nowe przykazanie, przykazanie miłości ofiarnej, tak robiąc nie skreślił Prawa Mojżeszowego, ale podniósł je na wyższy poziom wymagań, do których Izraelici w owym czasie nie byli zdolni. Poza Prawem Mojżeszowym nie ma zbawienia! Kwestionowanie przywództwa Mojżesza to odejście od Przymierza i od drogi prowadzącej do zaślubin z Bogiem.
Przestępstwo Miriam i Aarona jest ogromne, ogromna będzie też kara, która ujawni wielkość ich przestępstwa: po raz pierwszy w historii pojawi się choroba skóry, choroba trądu (link).
Przypominam, że kobiety w Biblii mają być strażniczkami mądrości (link), tutaj Miriam, podobnie jak Ewa, nie spełniła tej roli, a nawet pociągnęła za sobą mężczyznę. Mężczyźni w Biblii mają pełnić funkcję arcykapłana w swojej rodzinie i pomagać żonie w okiełznaniu pożądliwości. Mężowie muszą stawiać mądre granice swoim żonom i wytrwać pod naporem kobiecych urągań. Tutaj Aaron nie spełnił tej roli w stosunku do Miriam, podobnie jak Adam nie spełnił tej roli w stosunku do Ewy.

Biblia Pięcioksiąg Tora
Stary Testament Tanach
Księga Liczb Bemidbar Numeri