Rozdział 21 zaczyna się w bardzo ciekawy sposób:

Pan odwiedził Sarę. (Rdz 21,1)

Pan odwiedza Sarę, aby ją uczynić płodną to nam się oczywiście kojarzy z narodzinami Jezusa.

Izaak narodzi się z Abrahama i Sary, ale ważniejsze będzie to, co po narodzinach nastąpi.



Oczekujemy narodzin Izaaka od pięciu rozdziałów, tymczasem opis jego narodzin zajmuje zaledwie jeden werset! Krótko nam streszcza, że Abraham nadał synowi imię, że został on obrzezany po ośmiu dniach i że Abraham miał sto lat.



Wszystko to jest opowiedziane lapidarnie, ale nie umniejsza to ważności tekstu: jest on odczytywany co roku w liturgii żydowskiej podczas święta Rosz ha-Szana, będącego świętem nowego roku żydowskiego świętem trąbek. (Dowiemy się więcej o żydowskim roku liturgicznym podczas wspólnego czytania księgi Kapłańskiej).



Tymczasem rodzi się pytanie: dlaczego na początku roku liturgicznego odczytywany jest właśnie ten fragment Biblii? Dlatego, że tego dnia wspominany jest dzień, w którym modlitwa Abrahama została wysłuchana. To dzień, w którym wszystkie kobiety niepłodne mogą zanosić swoje modlitwy do Boga z nadzieją na objawienie mocy Bożej.

Jest to także czas, gdy podejmuje się ważne decyzje życiowe, ponieważ wierzymy, że tego dnia szczególnie Bóg słucha modlitw swego ludu.



Tyle na temat Izaaka. Następnie tekst mówi o Izmaelu, jego bracie (link dla przypomnienia o nim).



W dniu, w którym świętowane jest odstawienie Izaaka od piersi, Sara przychodzi do Abrahama i mówi mu:

Wypędź tę niewolnicę wraz z jej synem, bo syn tej niewolnicy nie będzie współdziedzicem z synem moim Izaakiem. (Rdz 21,10)


Niechęć Sary do Hagar i Izmaela jest tak silna, że nie chce ona nawet wymawiać ich imion! Abraham jest zakłopotany, bo kocha Izmaela. Żądania jego żony nie podobają mu się, ale Bóg interweniuje i tym razem mówi: Posłuchaj swojej żony, pozwól jej działać. A to nowość! Żona Abrahama nie spiskuje, nie zazdrości, lecz jest - strażnikiem mądrości. Ma rację, bo pamięta, że sprawy spadkowe potrafią wywoływać wojny bratobójcze, bardziej lub mniej ukryte.



Wewnętrznie wyczuwa, że za wszelką cenę należy strzec depozytu obietnicy, nie można pozwalać, by Boża obietnica się rozproszyła. To, co zostało obiecane Abrahamowi, musi być przekazywane dalej. Tak będzie tylko wówczas, gdy Izaak będzie jedynym dziedzicem obietnicy. Bóg potwierdza rozumowanie Sary, która jest strażnikiem mądrości w stosunku do Abrahama.



Bóg nie odrzuca jednakże Izmaela - Izmael także zostanie ojcem wielkiego narodu. Abraham odprawił Hagar i jej syna wczesnym rankiem. Taka pora dnia jest znakiem, że zaczyna się dla nich nowy dzień, nowe życie.



Hagar zapomniała, jak przebiegają pustynne szlaki prowadzące do kolejnych studni. Zgubiła się. Kończy im się zapas wody. Wprawdzie Izmael jest już czternastolatkiem, ale umiera z pragnienia. Hagar pozostawia go pod krzakiem i zaczyna płakać.

Bóg słyszy jej wołanie, podnosi ją i pokazuje jej pobliską studnię. Hagar może napoić chłopca i mogą ruszyć dalej. Idą w kierunku pustyni Paran. Hagar jest Egipcjanką, dlatego szuka egipskiej opiekunki dla swojego syna.

Pod koniec historii o Abrahamie usłyszymy, że Izmael będzie miał dwunastu synów i jedną córkę Mahalat. Wyjdzie ona za Ezawa, który z kolei będzie synem Izaaka i bratem Jakuba.

Izmael umrze w wieku 137 lat; z jego potomstwa wywodzą się narody arabskie. A zatem Arabowie są pochodzenia semickiego, ale mimo wszystko różnią się od nich, nawet jeśli są z nimi spokrewnieni.



Dalszy tekst rozdziału wraca do historii Abrahama i Abimeleka. Tym razem chodzi o kłótnię na temat studni od studni na pustyni zależy życie ludzi i zwierząt, dlatego są zawsze przedmiotem sporów członków różnych rodzin. Z jednej strony dla zapewnienia pokoju trzeba kierować się gościnnością, ale z drugiej - każdy potrzebuje mieć zapewniony dostęp do studni. Dlatego też Abimelek zawiera ugodę z Abrahamem w Beer-Szebie (Beer oznacza studnię, Szeba - przysięgę). Dzięki tej ugodzie Abraham będzie mógł przebywać w pokoju w kraju Filistyńczyków. Tam też będzie żył Izaak i nie będzie opuszczał tej ziemi, nawet w poszukiwaniu żony dla siebie - Abraham pośle po nią swojego sługę.

Ale zanim dojdziemy do historii Izaaka, czeka Abrahama jeszcze jedna próba: związanie Izaaka.