2 Głos mój się wznosi do Boga i wołam,

głos mój - do Boga, by mnie usłyszał.

3 Szukam Pana w dzień mojej niedoli.

Moja ręka w nocy niestrudzenie wyciągnięta,

moja dusza odmawia przyjęcia pociechy.

4 Jęczę, im bardziej wspominam Boga,

duch mój słabnie, im więcej rozmyślam.

5 Ty przytrzymujesz powieki mych oczu,

jestem wzburzony i mówić nie mogę.

6 Rozważam dni starodawne

i lata minione 7 wspominam.

Rozmyślam nocą w sercu,

roztrząsam i duch mój docieka:

8 «Czy Bóg odrzuca na wieki

i nie jest już łaskawy?

9 Czy Jego łaskawość ustała na zawsze,

a słowo umilkło na pokolenia?

10 Czy Bóg zapomniał o litości,

czy w gniewie powstrzymał swoje miłosierdzie?»

11 I mówię: «To dla mnie bolesne,

że się odwróciła prawica Najwyższego».

12 Wspominam dzieła Pana,

zaiste wspominam Twoje dawne cuda.

13 Rozmyślam o wszystkich Twych dziełach

i czyny Twoje rozważam.

14 Boże, Twoja droga jest święta;

który bóg dorówna wielkością naszemu Bogu?

15 Ty jesteś Bogiem działającym cuda,

objawiłeś ludom swą potęgę.

16 Ramieniem swoim lud Twój wybawiłeś,

synów Jakuba i Józefa.

17 Boże, ujrzały Cię wody,

ujrzały Cię wody: zadrżały,

i odmęty się poruszyły.

18 Chmury wylały wody,

wydały głos chmury

i poleciały Twoje strzały.

19 Głos Twego grzmotu wśród terkotu kół,

pioruny świat rozjaśniły,

poruszyła się i zatrzęsła ziemia.

20 Twoja droga wiodła przez wody,

Twoja ścieżka przez wody rozległe

i nie znać było Twych śladów.

21 Wiodłeś Twój lud jak trzodę

ręką Mojżesza i Aarona.


1 Alleluja.

Gdy Izrael wychodził z Egiptu,

dom Jakuba - od ludu obcego,

2 przybytkiem Jego stał się Juda,

Izrael Jego królestwem.

3 Ujrzało morze i uciekło,

Jordan bieg swój odwrócił.

4 Góry skakały jak barany,

pagórki - niby jagnięta.

5 Cóż ci jest, morze, że uciekasz?

Czemu, Jordanie, bieg swój odwracasz?

6 Góry, czemu skaczecie jak barany,

pagórki - niby jagnięta?

7 Zadrżyj, ziemio, przed obliczem Pana całej ziemi,

przed obliczem Boga Jakuba,

8 który zmienia opokę w oazę,

a skałę w krynicę wody.


Zakochany w Biblii