Nie podano rozmiarów tej kadzi. W Świątyni Salomona kadź będzie ogromna: będzie wysoka na 2,5 metra i szeroka na 5 metrów. Nikt się w niej nie kąpał, ale woda była czerpana i nią polewano ręce i nogi. Natomiast woda w samej kadzi powinna pozostawać zawsze czysta.
Obmywanie rąk i nóg w sposób symboliczny obejmuje całe ciało. Tak też było przy konsekracji nowych kapłanów: pokropienie ich krwią na uchu, na kciuku i stopie w sposób symboliczny oznaczało konsekrację całej osoby do służby liturgicznej.
W Starym Testamencie zewnętrzne obmycia miały swoją bogatą rytualną oprawę. Nie zawsze jednak jasne było ich powiązanie z wewnętrzną, moralną czystością. W Nowym Testamencie akcent położony zostaje bardziej na duchowy aspekt czystości. Moc oczyszczającą ma tu przede wszystkim chrzest, ale w nauce Jezusa pojawiają się też inne formy oczyszczenia: wodą życia, krwią Zbawiciela, Jego słowami, wiarą w Niego, przebaczeniem po uprzednim wyznaniu grzechów.
U wejścia naszych kościołów stoi zawsze kropielnica, która nawiązuje do świątynnej kadzi i przypomina o potrzebie oczyszczenia się przed zbliżaniem do strefy sacrum. Księża przed przystąpieniem do złożenia ofiary eucharystycznej dokonują zawsze taki obrzęd, które ma znaczenie symboliczne. Jezus również umył nogi apostołów przed ich przyjęciem pierwszej eucharystii. Jak widać, kadź nie straciła na swoim znaczeniu.

W dalszym ciągu tekstu podane są składniki dla sporządzenia świętego oleju namaszczenia.
Olej do namaszczenia jest wyjątkowo święty, co podkreśla aż ośmiokrotne użycie słowa święty. Składniki tego oleju tworzą unikalny zapach manifestujący osobowość Boga. Za skomponowanie tego wyjątkowego oleju odpowiedzialny jest osobiście sam Mojżesz, co podkreśla, że chodzi o coś bardzo ważnego. Poszczególne substancje są dziś trudne do jednoznacznej identyfikacji.
Obiekty należące do Namiotu Spotkania i dziedzińca mają być namaszczone za pomocą tego oleju, co potwierdza świętość wszystkiego czego się ten olej dotyka. Poświęcone obiekty stają się przeznaczone wyłącznie do służby liturgicznej i domaga się wobec nich należytego szacunku. Dotknięcie się ich jest uświęcające w tym znaczeniu, że daje przystęp do tego, co święte. Nieuprawnione przekraczanie granicy sacrum jest jednak niebezpieczne. Strojenie sobie żartów z rzeczy świętych pociąga za sobą wykluczenie bluźniercy ze wspólnoty, a więc jego duchową śmierć. Ostrzeżenie przed sprofanowaniem i kara za to nie pozostawiają wątpliwości, że świętość jest fundamentalną normą w życiu ludu Bożego, pośród którego chce zamieszkiwać święty Bóg.

W dalszym ciągu tekstu podany jest przepis dla sporządzania kadzidła.
I znów powiedział JHWH do Mojżesza: «Weź sobie wonności: żywicę pachnącą, muszelki i galbanum pachnące, i czyste kadzidło; niech będą w równej ilości. Mieszając je, uczynisz z tego kadzidło wonne - zrobione tak, jak się robi wonności - posolone, czyste, święte. Zetrzesz na proszek jego części i położysz przed Świadectwem w Namiocie Spotkania, gdzie Ja będę spotykał się z tobą, i będzie to dla was rzecz bardzo święta. Kadzidła w ten sposób przygotowanego nie będziecie robić dla siebie, gdyż poświęcone jest ono dla JHWH. Ktokolwiek by zrobił podobne, aby się rozkoszować jego wonią, będzie wykluczony ze swego ludu». (Wj 30, 34-38)
Piękny zapach zawsze symbolizował zdrowie, żywotność, dobre samopoczucie i był przeciwstawieniem odoru kojarzonego ze śmiercią i rozkładem. Na Bliskim Wschodzie kadzidło wyrażało charakter jakiejś osobistości, stawało się jej znakiem rozpoznawczym. Kadzidło liturgiczne wpisuje się w tę symbolikę, podkreśla królewską godność JHWH, oraz tworzy niepowtarzalną atmosferę w sanktuarium. Czas spalania kadzidła uważany był za najlepszy moment na modlitwę (por. Łk 1, 10-11), gdyż sądzono, że słowa wraz z dymem kadzielnicy szybciej wznoszą się do Boga tworząc miłą woń dla JHWH. Specyficzna woń kadzidła to również cecha charakterystyczna miejsca przebywania Boga, stąd zakaz używania takiej kompozycji zapachowej do innych celów.
Nie będzie łatwo odtwarzać dokładnego przepisu na to kadzidło, bo wskazane składniki są trudne do zidentyfikowania, zresztą i tak nie wolno tego wyrabiać na użytek prywatny ani używać poza liturgią. Nadużycie tego rodzaju karane jest wykluczeniem ze wspólnoty.
Stałe zastosowanie kadzidła w kulcie Starego Przymierza znajduje swoje przedłużenie także w Nowym Testamencie i wskazuje na oczekiwanie urzeczywistnienia się zapowiedzi proroka Malachiasza, że na każdym miejscu dar kadzielny będzie składany JHWH (Ml 1, 11).
Albowiem od wschodu słońca aż do jego zachodu
wielkie będzie imię moje między narodami,
a na każdym miejscu dar kadzielny będzie składany
imieniu memu i ofiara czysta.
Albowiem wielkie będzie imię moje między narodami -
mówi Pan Zastępów. (Ml 1, 11)
Właśnie zakończyliśmy nasze czytanie opisu pustynnego sanktuarium. W następnym odcinku będziemy się szykować do jego budowy.


Biblia Pięcioksiąg Tora
Stary Testament Tanach
Księga Wyjścia Szemot Exodus
Mojżesz Aaron