Nadszedł wiekopomny dzień, zamieszczam wreszcie mój najukochańszy film Mallea, a prawdopodobnie najukochańszy film francuski, a może najukochańszy film w ogóle, z napisami w polskim dla korzyści i zadowolenia szerszej grupy odbiorców. Szmery z cudowną Leą Massari i męskim już w tym wieku Benoit Ferreux to opowieść o dorastaniu chłopaka w burżujskiej rodzinie we Francji lat 50. Nie chodzi tu o jakąś ściśle nakreśloną linię fabularną, ze zwrotami akcji itd, po prostu chłopak odkrywa wszystko to co my wszyscy odkrywaliśmy w jego wieku. Plus nigdy należycie nie potraktowany w sztuce temat kazirodztwa. Tutaj w bardzo nieofensywnym wydaniu. Nie mam chyba wiele więcej do powiedzenia. Scena z księdzem powtórzona w Au Revoir Les Enfants. Nawet minimalnie bardziej lubię Szmery niż Do Zobaczenia Dzieciaki, zwyczajnie dlatego, że ma lżejszy nastrój, krzepiący, urokliwy. Jestem już w wieku gdy cenię wyżej pokrzepienie niż emocjonalne zdewastowanie przez sztukę. Pozytywnych wrażeń życzę.