W górach pasma Abakańskiego, w głuchej syberyjskiej tajdze, mieszka wyjątkowa pustelniczka Agafia Karpowna ostatnia z rodziny staroobrzędowców Łykowów. Wiele osób słyszało o ich historii. W 1936 r. rodzina Łykowów osiedliła się w głębokiej tajdze, z dala od ludzi. Dopiero w 1978 r. rodzinę tę składającą się wówczas z ojca i czwórki dzieci odkryli geolodzy. Początkowo przerażeni, później nawiązali kontakt i zaczęli opowiadać gościom o swoim stylu życia. Okazało się, że sami tkają sobie ubrania i splatają obuwie z kory brzozy, przy tym wszyscy potrafią czytać i pisać, choć w języku starosłowiańskim. Okazało się, że Łykowowie prowadzą głęboko religijny tryb życia, co stało się kiedyś przyczyną ich odejścia do tajgi.
Ważnym elementem filmu jest zderzenie dwóch cywilizacji, dwóch przestrzeni: Agafii i jej stołecznych gości pomocników. W większości to sama Agafia Karpowna opowiada o swoim życiu. Daje to możliwość refleksji, co w życiu każdej osoby jest wieczne, a co tymczasowe. O Agafii opowiadają również uczestnicy wieloletnich wypraw do niej.
Życie Agafii, podobnie jak całej rodziny Łykowów, to historia o zwycięstwie siły ducha nad okolicznościami; o tym, że osoba zawsze ma możliwość zachowania integralności swojej tożsamości. Jednak czasami trzeba dokonać bardzo trudnego wyboru