I mówił znowu JHWH do Mojżesza tymi słowami: Powiedz Aaronowi i jego synom: Tak oto macie błogosławić Izraelitom. Powiecie im: Niech cię JHWH błogosławi i strzeże. Niech JHWH rozpromieni oblicze swe nad tobą, niech cię obdarzy swą łaską. Niech JHWH zwróci ku tobie oblicze swoje i niech cię obdarzy pokojem. Tak będą wzywać imienia mojego nad Izraelitami, a Ja im będę błogosławił. (Lb 6, 22-27)
Właśnie usłyszeliśmy wspaniałą formułę błogosławieństwa kapłańskiego, która zamyka rozdział poświęcony nazireatowi i całość piątego i szóstego rozdziału. Udało nam się odnaleźć jedną cechę wspólną wszystkim tematom poruszonym w tych dwóch rozdziałach: mianowicie rolę arcykapłana, której nie spełnił mąż podejrzewający swoją żonę o cudzołóstwo, ale do której się zbliża osoba świecka ślubująca okres nazireatu.
Istnieje jednak istotna różnica między powszechnym kapłaństwem członków Ludu Bożego a kapłaństwem sakramentalnym, hierarchicznym. Tę różnicę widać właśnie po tym, kto jest uzdolniony do tego, żeby sprowadzić na ziemię Boże błogosławieństwo. Otóż nie nazirejczycy, ale sami kapłani posiadają taką moc.
Jeżeli chodzi o tradycję żydowską, to błogosławieństwo jest uroczyście wypowiedziane w święto Jom Kippur (link), w dniu Wielkiego Przebłagania. Dzisiejsi żydzi nie posiadają już kapłanów, dlatego ten, który tego dnia odgrywa taką rolę w synagodze zakrywa twarz swoją chustą modlitewną (tallit) i wyciąga ręce ku zgromadzonym. Wszyscy obecni również zakrywają twarz własnymi chustami, aby nie patrzeć na twarz wypowiadającego uroczyście słowa błogosławieństwa, ponieważ w tym momencie spoczywa na nim Szechina, czyli Boża obecność (link). Po otrzymaniu błogosławieństwa cała wspólnota wybucha wyrazami radości: może śpiewać lub nawet tańczyć.
Istnieje też tradycja, aby odgrywający rolę kapłana w chwili wypowiadania słów błogosławieństwa wyciągnął ręce i palcami formował taki trójkąt: palce skierowane ku górze wyrażają pragnienie człowieka do wyniesienia się ku Bogu. Drugi trójkąt między palcami środkowym i serdecznym reprezentują Bożą moc schodzącą na cały świat stworzony. Trochę jak w przypadku gwiazdy Dawida. Patrząc na układ palców można doszukać się też hebrajskiej litery Szin. Tą literą zaczynają się takie ważne słowa jak Szechina, czyli Boża obecność w stworzeniu, ale też słowo Szalom (pokój), które występuje w formule błogosławieństwa: Niech JHWH zwróci ku tobie oblicze swoje i niech cię obdarzy pokojem (szalom).
Kapłańskie błogosławieństwo dane w świątyni jest szczególnym momentem, kiedy cała wspólnota stoi w postawie otrzymania Bożego błogosławieństwa, tworząc jakby pojemnik dla otrzymania tego błogosławieństwa. Pojemnik to po hebrajsku KeLi, składający się z trzech liter od których zaczynają się słowa reprezentujące trzy stany: Kohen (kapłani), Lewi (osoby konsekrowane) i Israel (całą wspólnota). Kiedy wszystkie trzy stany gromadzą się w świątyni w dniu szabatu, wszystkie trzy składniki są zjednoczone i zdolne do pełnego przyjęcia Bożego błogosławieństwa. Porównując do zaślubin jest to chwila, kiedy Oblubieniec wychodzi na spotkanie Oblubienicy, zapowiadając Ostateczne Wyzwolenie, którym jest Szalom, czyli pełnia pokoju. Pokój przychodzi jedynie w trakcie spotkania pełnego czci i szacunku, kiedy cała wspólnota stara się być pojemnikiem na otrzymanie dobrodziejstw płynących z posłuszeństwa Bożym przykazaniom. To staranie konkretnie wyraża się w wysiłku codziennego podążania drogą wskazaną przez Prawo Boże, szczególnie w środowisku rodzinnym i społecznym, co było tematem piątego i szóstego rozdziału.
Zamykając temat roli arcykapłana, umieszczenie w tym miejscu formuły błogosławieństwa kapłańskiego jest podkreśleniem, że Bóg działa w świecie w sposób szczególny przez swoich kapłanów. A więc kapłaństwo hierarchiczne jest istotnym sposobem Bożego działania w świecie, i autentyczności linii kapłańskiej jest tematem bardzo istotnym, ponieważ jedynie pełnoprawni kapłani posiadają moc, aby w pełni wypowiedzieć błogosławieństwo w Bożym imieniu.


Biblia Pięcioksiąg Tora
Stary Testament Tanach
Księga Liczb Bemidbar Numeri