Tylko posiadanie odpowiedniej licencji lub majątkowych praw autorskich upoważnia do rozpowszechniania plików w Internecie. Wyjątkiem jest tzw. dozwolony użytek osobisty, który dotyczy wszelkich multimediów (filmy, obrazy, muzyka), ale już nie programów komputerowych, w stosunku do których polski ustawodawca wyłączył zastosowanie użytku osobistego.

Art. 23. Prawa autorskiego

1. Bez zezwolenia twórcy wolno nieodpłatnie korzystać z już rozpowszechnionego utworu w zakresie własnego użytku osobistego. Przepis ten nie upoważnia do budowania według cudzego utworu architektonicznego i architektoniczno-urbanistycznego oraz do korzystania z elektronicznych baz danych spełniających cechy utworu, chyba że dotyczy to własnego użytku naukowego niezwiązanego z celem zarobkowym.


2. Zakres własnego użytku osobistego obejmuje korzystanie z pojedynczych egzemplarzy utworów przez krąg osób pozostających w związku osobistym, w szczególności pokrewieństwa, powinowactwa lub stosunku towarzyskiego.

(Zgodnie natomiast z Art. 77. do programów komputerowych nie stosuje się przepisów art. 23)

Większość filmów dostępnych w sieci jest, mówiąc brutalnie, kradzionych z DVD lub kina. Są to często najnowsze, premierowe pozycje, które nie dotarły jeszcze nawet do Polski. Tłumaczeń nie ma więc w ogóle, zatem nie można ich nawet ukraść. Rodzi się więc nowy proceder – opracowywanie tłumaczeń. O ile bowiem panuje już w miarę powszechna świadomość, że wpuszczanie muzyki lub filmów do sieci i ich rozpowszechnianie bez zgody odpowiednich podmiotów praw jest nielegalne i może być ścigane (a zatem raczej nie umieszcza się już ich jawnie na stronach WWW, a jeśli już, to przynajmniej mocno ukrywa), o tyle brak takiej świadomości co do tłumaczeń (sam znalazłem setki „jawnie” ogłaszających się stron z całymi katalogami tłumaczeń). Wydawałoby się zatem, że własne tłumaczenia są jako takie legalne. Jednak sprawa nie jest taka prosta.

Zgodnie z polskim prawem autorskim (podobnie zresztą, jak w większości zagranicznych ustawodawstw), samo tłumaczenie jest dziełem odrębnym od oryginału, choć zależnym od niego. Autorowi przysługują zatem prawa autorskie do tłumaczenia. Jednak samo tłumaczenie wymaga zgody właściciela praw do oryginału (na tym właśnie polega prawny i praktyczny zarazem sens wspomnianej „zależności”). Dodatkowo powstaje osobny problem prawa do integralności dzieła, bo przecież dystrybutor, ma prawo decydować o tym w jaki sposób rozpowszechniane przez niego dzieło będzie odbierane. A tłumaczenie zdecydowanie wpływa na sposób odbioru i rozumienia dzieła. O tak ważnych sprawach może decydować tylko i wyłącznie podmiot praw autorskich, a więc: po pierwsze o tym, czy pozwolić komuś na tłumaczenie w ogóle, po drugie, niezależnie od zgody czy też odmowy w pierwszej kwestii, to w gestii danego podmiotu praw do utworu jest wybranie tego właśnie, a nie innego tłumaczenia, jako nadającego się do dystrybucji z filmem (może być więc tak, że ktoś dostanie zgodę na tłumaczenie, ale to nie znaczy wcale, że potem dystrybutor, jako podmiot praw autorskich do rozpowszechniania danego filmu w Polsce, wybierze właśnie to tłumaczenie filmu, a nie inne.

Oczywiście, czym innym jest domowe tłumaczenie filmu na domowe potrzeby. Mam tu na myśli np. sytuację, gdy dostajemy od cioci ze Stanów film na video w oryginale - jeszcze przed premierą w Polsce. Takie tłumaczenie na potrzeby własne jest w pełni akceptowalne. Naruszeniem praw autorskich, jest natomiast nielegalne rozpowszechnianie na masową skalę własnych wersji tłumaczeń na stronach WWW. Nie ma tu bowiem mowy o własnym, dozwolonym użytku, gdyż dostęp do naszych stron ma nieograniczona i z góry nieokreślona liczba osób (a więc udostępniamy tłumaczenie publicznie). To już jest rozpowszechnianie – nielegalne przede wszystkim ze względu na brak zgody na tłumaczenie. Dodatkowo, jeżeli tłumaczenie takie jest rozpowszechniane z filmem nagranym w DiviXie, to narusza ono na pewno osobiste prawo autorskie w postaci prawa do integralności dzieła filmowego (ktoś przecież miał określoną wizję jego odbioru) – niezależnie od tego, że sama już dystrybucja filmu w DiviXie, bez zgody podmiotów uprawnionych, jest nielegalna.

Napisy do filmów są chronione jako utwór literacki i prawa do nich przysługują twórcy (ewentualnie producentowi / dystrybutorowi) filmów. Bez jego zgody (licencji), nie można rozpowszechniać napisów. Ponadto nawet w przypadku, gdy napisy zrobił jakiś użytkownik sieci prywatnie i udostępnił je w sieci za darmo, to rozpowszechnianie takich napisów też może łamać prawo. Patrz poprzednie pytanie.

Administrator nie ponosi odpowiedzialności za przechowywane dane jeżeli nie wie o bezprawnym charakterze danych lub związanej z nimi działalności, a w razie otrzymania urzędowego zawiadomienia lub uzyskania wiarygodnej wiadomości o bezprawnym charakterze danych lub związanej z nimi działalności niezwłocznie uniemożliwi dostęp do tych danych.

Podstawa prawna: art. 14 ustawy oświadczeniu usług drogą elektroniczną z dnia 18 lipca 2002 r.

Przy dochodzeniu roszczeń cywilnych, Administrator na żądanie sądu przekaże wszelkie dane umożliwiające identyfikację naruszyciela.

Do specyficznego charakteru środków komunikacji elektronicznej odnoszą się m. in. takie ustawy jak:

• Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny
• Ustawa z dnia 2 marca 2000 r. o ochronie niektórych praw konsumentów oraz o odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną przez produkt niebezpieczny
• Ustawa z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów
• Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych
• Ustawa z dnia 27 lipca 2002 r. o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej oraz o zmianie Kodeksu cywilnego
• Ustawa z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne
• Ustawa z dnia 18 lipca 2002 r. o świadczeniu usług drogą elektroniczną
• Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny
• Ustawa z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych
• Ustawa z dnia 27 lipca 2001 r. o ochronie baz danych
• Ustawa z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej

Zgodnie z ustawą o prawie autorskim i prawach pokrewnych z dnia 4 lutego 1994 r., każdy utwór (zgodnie z definicją utworu podaną w ustawie) podlega ochronie prawa autorskiego. Oznacza to, że nie można go kopiować bez zgody autora. Informacje typu "copyright" lub "wszelkie prawa zastrzeżone" mogą, ale nie muszą być umieszczone przy naszym utworze, gdyż nie jest to w polskim prawie wymagane. W myśl ustawy utwór bez powyższych dopisków jest tak samo chroniony i zabrania się jego kopiowania jeśli nie uzyskało się zgody autora.